Ο «άνθρωπος της λογικής» και τα Χριστούγεννα.
Posted by kantonopou at Δεκεμβρίου 24, 2011
Έφτασαν και φέτος τα Χριστούγεννα ἡμερολογιακῷ τῷ τρόπῷ. Είναι λοιπόν κάποιες ημερομηνίες του έτους που προκαλούν ενίοτε στους ανθρώπους έντονους συναισθηματικούς κραδασμούς οι οποίοι τους ωθούν σε απερίσκεπτες ορισμένες φορές παρορμήσεις.
Άνθρωποι κλεισμένοι στο καβούκι της λογικής τους τούτες τις ημέρες συμπεριφέρονται με παράλογο γι’ αυτούς τρόπο. Ξεχνούν έστω και για λίγο τα προσωπικά τους κλισέ ακολουθώντας άγνωστες πεπατημένες. Τί είναι αυτό όμως που τους ωθεί σε τέτοιου είδους εξορμήσεις;
Είθισται τα Χριστούγεννα τα πάντα να στολίζονται γιορτινά. Παντού φωτεινά λαμπάκια αναβοσβήνουν, οι βιτρίνες των καταστημάτων παίρνουν κι αυτές γιορτινό ύφος και χρώμα. Οι άνθρωποι χαίρονται με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και αποφασίζουν κι αυτοί να συμμετέχουν στο κοινό πανηγύρι. Στολίζουν κι αυτοί με τη σειρά τους τα σπίτια τους και η ψυχολογική τους διάθεση αλλάζει προς το καλύτερο.
Να όμως που οι ημέρες περνούν τόσο γρήγορα που φτάνει και η ώρα τα φωτεινά λαμπάκια να σβήσουν και τα στολίδια να ξαναμπούν πίσω στα κουτιά τους. Και τότε τα πάντα επανέρχονται στη μουντή πρότερη πραγματικότητα και τον «Χριστουγεννιάτικο άνθρωπο της λογικής» των παρορμήσεων και των εξορμήσεων να επιστρέφει και πάλι στο καβούκι της «λογικής» του.
Τώρα πλέον ο «άνθρωπος της λογικής» ρίχνει κλεφτές ματιές και πάλι στο ημερολόγιό του, τσεκάροντας τις επόμενες γιορτές· αλλά επειδή αυτές του φαίνονται κάπως μακρινές, ασχολείται βιαστικά με κάτι άλλο ξεγελώντας τον εαυτό του πως τάχα δεν τον ενδιαφέρει… Το μυαλό του όμως είναι κολλημένο σ’ αυτό που έζησε λίγες μέρες πριν. Κάτι πήγε να αλλάξει στη ζωή του, όμως αυτό διακόπηκε απότομα και το αίτημα για ριζική αλλαγή έμεινε και πάλι ανεκπλήρωτο…
Εκείνο το Μωρό μέσα στη Φάτνη ήταν η αιτία των τόσο ωραίων στολισμών και η αφορμή των δικών του παρορμήσεων και εξορμήσεων. Η γέννηση αυτού του Μωρού τον έκανε να νοιώσει λίγες στιγμές ζεστασιάς μέσα στο ψύχος της λογικής του. Είχε ξεχάσει πως είχε και καρδιά… Τα μάτια του βούρκωσαν· δεν ήθελε πλέον να τα συγκρατήσει. Είχε βαρεθεί να ζει «λογικά». Ξέσπασε λοιπόν σε κλάματα που έκαναν την καρδιά του να γλυκάνει και το πνεύμα του να ηρεμήσει. Είχε ξεχάσει πως είναι κάποιος να κλαίει. Αυτό ήταν μια παιδική του ανάμνηση…
Σηκώθηκε ανακουφισμένος από το κλάμα, κοίταξε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του, βρίσκοντας μια σκονισμένη Καινή Διαθήκη. Άρχισε να διαβάζει δίχως να σταματήσει όλη τη νύχτα. Πλέον ήταν πεπεισμένος. Λουσμένος από πνευματικό Φως φώναξε δυνατά:
-Εκείνο το Μωρό μέσα στη Φάτνη είναι ο αληθινός Θεός!!!
Ο μέχρι πρότινος «άνθρωπος της λογικής» έκανε μια μεγάλη υπέρβαση. Αντικατέστησε τη σκουριασμένη λογική του με την ολοφώτεινη και υπέρλαμπρη παραλογία της Χριστιανικής πίστεως. Τώρα πίστευε σε κάτι που δεν έβλεπε ανακαλύπτοντας στην πράξη το λόγο του Αποστόλου Παύλου: ««Πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. ια΄).
Ο «άνθρωπος της λογικής» μεταμορφώθηκε πλέον σε ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!
π. Μιχαήλ Στεφάνου - Ενορίες Σιάτιστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου