Ο «άνθρωπος της λογικής» και τα Χριστούγεννα.

Posted by kantonopou at Δεκεμβρίου 24, 2011

Έφτασαν και φέτος τα Χριστούγεννα ἡμερολογιακῷ τῷ τρόπῷ. Είναι λοιπόν κάποιες ημερομηνίες του έτους που προκαλούν ενίοτε στους ανθρώπους έντονους συναισθηματικούς κραδασμούς οι οποίοι τους ωθούν σε απερίσκεπτες ορισμένες φορές παρορμήσεις.

Άνθρωποι κλεισμένοι στο καβούκι της λογικής τους τούτες τις ημέρες συμπεριφέρονται με παράλογο γι’ αυτούς τρόπο. Ξεχνούν έστω και για λίγο τα προσωπικά τους κλισέ ακολουθώντας άγνωστες πεπατημένες. Τί είναι αυτό όμως που τους ωθεί σε τέτοιου είδους εξορμήσεις;

Είθισται τα Χριστούγεννα τα πάντα να στολίζονται γιορτινά. Παντού φωτεινά λαμπάκια αναβοσβήνουν, οι βιτρίνες των καταστημάτων παίρνουν κι αυτές γιορτινό ύφος και χρώμα. Οι άνθρωποι χαίρονται με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και αποφασίζουν κι αυτοί να συμμετέχουν στο κοινό πανηγύρι. Στολίζουν κι αυτοί με τη σειρά τους τα σπίτια τους και η ψυχολογική τους διάθεση αλλάζει προς το καλύτερο.

Να όμως που οι ημέρες περνούν τόσο γρήγορα που φτάνει και η ώρα τα φωτεινά λαμπάκια να σβήσουν και τα στολίδια να ξαναμπούν πίσω στα κουτιά τους. Και τότε τα πάντα επανέρχονται στη μουντή πρότερη πραγματικότητα και τον «Χριστουγεννιάτικο άνθρωπο της λογικής» των παρορμήσεων και των εξορμήσεων να επιστρέφει και πάλι στο καβούκι της «λογικής» του.

Τώρα πλέον ο «άνθρωπος της λογικής» ρίχνει κλεφτές ματιές και πάλι στο ημερολόγιό του, τσεκάροντας τις επόμενες γιορτές· αλλά επειδή αυτές του φαίνονται κάπως μακρινές, ασχολείται βιαστικά με κάτι άλλο ξεγελώντας τον εαυτό του πως τάχα δεν τον ενδιαφέρει… Το μυαλό του όμως είναι κολλημένο σ’ αυτό που έζησε λίγες μέρες πριν. Κάτι πήγε να αλλάξει στη ζωή του, όμως αυτό διακόπηκε απότομα και το αίτημα για ριζική αλλαγή έμεινε και πάλι ανεκπλήρωτο…

Εκείνο το Μωρό μέσα στη Φάτνη ήταν η αιτία των τόσο ωραίων στολισμών και η αφορμή των δικών του παρορμήσεων και εξορμήσεων. Η γέννηση αυτού του Μωρού τον έκανε να νοιώσει λίγες στιγμές ζεστασιάς μέσα στο ψύχος της λογικής του. Είχε ξεχάσει πως είχε και καρδιά… Τα μάτια του βούρκωσαν· δεν ήθελε πλέον να τα συγκρατήσει. Είχε βαρεθεί να ζει «λογικά». Ξέσπασε λοιπόν σε κλάματα που έκαναν την καρδιά του να γλυκάνει και το πνεύμα του να ηρεμήσει. Είχε ξεχάσει πως είναι κάποιος να κλαίει. Αυτό ήταν μια παιδική του ανάμνηση…

Σηκώθηκε ανακουφισμένος από το κλάμα, κοίταξε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του, βρίσκοντας μια σκονισμένη Καινή Διαθήκη. Άρχισε να διαβάζει δίχως να σταματήσει όλη τη νύχτα. Πλέον ήταν πεπεισμένος. Λουσμένος από πνευματικό Φως φώναξε δυνατά:

-Εκείνο το Μωρό μέσα στη Φάτνη είναι ο αληθινός Θεός!!!

Ο μέχρι πρότινος «άνθρωπος της λογικής» έκανε μια μεγάλη υπέρβαση. Αντικατέστησε τη σκουριασμένη λογική του με την ολοφώτεινη και υπέρλαμπρη παραλογία της Χριστιανικής πίστεως. Τώρα πίστευε σε κάτι που δεν έβλεπε ανακαλύπτοντας στην πράξη το λόγο του Αποστόλου Παύλου: ««Πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. ια΄).

Ο «άνθρωπος της λογικής» μεταμορφώθηκε πλέον σε ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

π. Μιχαήλ Στεφάνου  - Ενορίες Σιάτιστας

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου,Πώς μπορεί να ζήσει κανείς πνευματικά τις γιορτές

Posted by kantonopou at Δεκεμβρίου 23, 2011

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή. Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί. Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τί, θα πρέπει να έρθει η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθεί κανείς τα Πάθη του Χριστού; Πρέπει να έρθει το Πάσχα με το αρνί, για να καταλάβω το «Χριστός ανέστη» σαν τους κοσμικούς; Ο Χριστός τί είπε; «Έτοιμοι γίνεσθε»είπε. Δεν είπε, «ετοιμασθείτε τώρα!» Από την στιγμή που λέει ο Χριστός, «έτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, να είναι έτοιμος συνέχεια. Να μελετά και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετά τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. Όταν σκαφτόμαστε λ.χ. έναν Άγιο που τον έχουμε σε ευλάβεια ή τον Άγιο που γιορτάζουμε, ο νους θα πάει και λίγο παραπάνω· θα πάει στον Ουρανό. Και όταν σκεπτόμαστε τους Αγίους, μας σκέφτονται και οι Άγιοι και μας βοηθούν. Έτσι πιάνει κανείς φιλία με τους Άγιους, που είναι και η πιο σίγουρη φιλία. Τότε μπορεί να είναι μόνος και να ζει με όλους· και με Αγίους και με Αγγέλους και με όλον τον κόσμο. Να είναι μόνος και να νιώθει όλη αυτήν την συντροφιά! Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων. Όλοι οι Άγιοι είναι παιδιά του Θεού και βοηθούν εμάς τα ταλαίπωρα παιδιά του Θεού. Τους Αγίους μας, που έχυσαν είτε αίμα είτε ιδρώτες και δάκρυα για την αγάπη του Χριστού, πάντα πρέπει να τους γιορτάζουμε με ευλάβεια, για να βοηθιόμαστε. Και όταν ακούμε το Συναξάρι τους «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου…», να στεκόμαστε εκείνη την στιγμή όρθιοι, όπως και οι στρατιώτες στέκονται προσοχή, όταν διαβάζονται τα ονόματα των ηρωικώς πεσόντων συναδέλφων τους. «Τήν τάδε του μηνός… ο στρατιώτης δείνα έπεσε μαχόμενος ηρωικώς στο τάδε μέτωπο».

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι. Α΄», εκδ. Ι.Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος». Σουρωτή Θεσ/νἰκης)Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Να έλθουν ή να μην έλθουν τα Χριστούγεννα;

Posted by kantonopou at Δεκεμβρίου 22, 2011

Πόσο λυπήθηκα, όταν άκουσα μια κοπέλα να λέει με πόνο: «Δεν θέλω να έλθουν τα Χριστούγεννα. Μελαγχολώ». Λυπήθηκα για το πώς νιώθει, αλλά και για το πώς κατάντησε μια τέτοια γιορτή.

Τα Χριστούγεννα, σ’ αντίθεση με το Πάσχα, έχουν έντονο το κοσμικό στοιχείο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τονισμό των τύπων, της κατανάλωσης και του τρεξίματος, μας τονίζουν την απουσία του Θεού. Δεν μπορεί να έχουν σχέση όλα όσα γίνονται τούτες τις μέρες «για να γιορτάσουμε Χριστούγεννα» με το Χριστό της ταπείνωσης, της φτώχειας, της ειρήνης. Όλα μιλούν για την ύλη, την απόλαυση, την κοσμικότητα. Ένταση, τρέξιμο, πίεση.

Όλα, βέβαια, τα πιο πάνω εκφράζουν την παγίδα που μας έχουν στήσει: Θα πρέπει να κάνουμε το άλφα και το βήτα, για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Θα πρέπει να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Θα πρέπει να έχουμε στολισμένο και με πολλά φαγητά τραπέζι. Θα πρέπει να στολιστεί το δέντρο. Θα πρέπει ν’ ανταλλάξουμε δώρα. Ε, θα πρέπει και να νηστέψουμε και να βοηθήσουμε κάποιο φτωχό, για να νιώσουμε ωραία…

Τελικά, τι; Τίποτε! Γιορτάζουμε τον ερχομό του Θεού της Αλήθειας με ψεύτικα μέσα! Η ειρήνη της καρδιάς, που ήλθε και μας έφερε, απουσιάζει. Η κατάφαση της ύλης, που πηγάζει από την ενανθρώπηση του Θεού, γίνεται ειδωλολατρία. Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι, γράφοντας τα πιο πάνω περί προετοιμασίας, αρνούμαι τα υλικά και την απόλαυσή τους. Καθόλου! Ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση κι έδειξε έμπρακτα ότι αποδέχεται τα υλικά κι οτιδήποτε άλλο στο οποίο ο άνθρωπος συμμετέχει. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Εκκλησία απέρριψε το Μονοφυσιτισμό, για να διασωθεί η ομορφιά των ανθρωπίνων.

Όμως ο τονισμός των υλικών καταλήγει στην ακρότητα της ειδωλολατρίας. Δυστυχώς αυτό γίνεται τούτες τις μέρες, ακόμα και από ανθρώπους που θέλουν να έχουν εκκλησιαστική ζωή.

Νομίζω ότι το πρόβλημα προέρχεται από μια επιφανειακή προσέγγιση της πνευματικής ζωής. Δεν έχουμε συλλάβει το πνεύμα, την ουσία, και ζούμε με τα εξωτερικά που μας δίνουν την ψευδαίσθησή της.

Με αυτή τη θεώρηση, ασφαλώς και τα Χριστούγεννα προσεγγίζονται επιφανειακά και τυπικά, αν λάβουμε υπόψη και τον κοσμικό χαρακτήρα που υπάρχει γύρω μας.

Όσοι τολμούν να επαναστατούν ενάντια του κατεστημένου, οποιασδήποτε μορφής, αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία.

Όσοι την επανάστασή τους την κάνουν ενάντια του εαυτού τους, αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν την αληθινή ελευθερία, σύμφωνα και με το λόγο του Ντοστογιέφσκι: «Νίκησε τον εαυτό σου και θα γίνεις ελεύθερος, τόσο ελεύθερος όσο δεν φαντάστηκες ποτέ σου, και θ’ αρχίσεις μια νέα ζωή. Και θα κάνεις και τους άλλους ελεύθερους και θα νιώσεις την ευτυχία, γιατί θα πάρει η ζωή σου νόημα».

Κι όσοι τα Χριστούγεννα γιορτάσουν εσωτερικά χωρίς ν’ αρνούνται τα όποια υλικά, αυτοί θ’ απολαύσουν την ειρήνην «την επί γης» που έφερε στις καρδιές μας το Θείο Βρέφος.

Κι όσοι, για το γιορτασμό των Χριστουγέννων, έχουν κέντρο την Εκκλησία ως τόπο αλλά και τρόπο ζωής, δεν θα γνωρίσουν τη μελαγχολία και τη θλίψη των ημερών, αφού θα ψηλαφίσουν το Θεό της όντως χαράς, της γαλήνης, της ειρήνης. Σας το εύχομαι!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://www.agiosgeorgiosmakris.com/

"ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ...και παγκοσμιοποίηση"

http://www.youtube.com/watch?v=ztTOp8kmNXs&feature=youtu.be

"ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ"...

..."ΟΥΤΕ, ΟΜΩΣ, ΤΥΠΟΛΑΤΡΙΚΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ".

ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Κολοσσαείς επιστολή του, προτρέπει τα μέλη της Εκκλησίας να απονεκρώσουν ό,τι τους συνδέει με το αμαρτωλό τους παρελθόν: την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, η οποία είναι ειδωλολατρία (Κολ. 3, 5). Ο Παύλος κάνει λεπτομερή αναφορά σε αμαρτίες και πάθη που καθήλωναν τους χριστιανούς εξ ειδωλολατρών με το παρελθόν τους και μας δείχνει ότι η επιθυμία για χριστιανική ζωή δεν μπορεί να συνδυάζεται με μια ζωή παραδομένη στην νοοτροπία της ειδωλολατρίας, στη νοοτροπία του παλαιού ανθρώπου, με τις επιθυμίες και τις πράξεις του. Η στάση αυτή του Παύλου δεν έχει να κάνει μόνο με την καταδίκη των συγκεκριμένων στάσεων ζωής, των συγκεκριμένων αμαρτιών. Δεν είναι μόνο η αμαρτία που βλάπτει τον άνθρωπο καθαυτόν. Η αμαρτία βλάπτει τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό και τον συνάνθρωπο, αλλά, και, την ίδια στιγμή καθηλώνει τον άνθρωπο στο παρελθόν του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προχωρήσει στην καινούρια ζωή την οποία λαμβάνει εισερχόμενος στη ζωή της Εκκλησίας και αποκτώντας σχέση με το Θεό.
Ο Παύλος δείχνει από την μία πλευρά την σάρκα, η οποία κρατούσε τους ειδωλολάτρες υπόδουλους στη γη, στην χθαμαλότητα, στην ενασχόληση και την κυριάρχησή τους από τις επιθυμίες τους, με δύο άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την υποδούλωση της καρδιάς, δια της φιληδονίας και των τρόπων με τους οποίους αυτή εκδηλώνεται, και δια της πλεονεξίας, την οποία θα χαρακτηρίσει ως την κατεξοχήν έκφραση της ειδωλολατρίας. Δεν θα μείνει όμως στις επιθυμίες της καρδιάς, οι οποίες βλάπτουν κατεξοχήν τον έσω άνθρωπο. Θα προχωρήσει και στον δεύτερο άξονα, που έχει να κάνει με τον τρόπο που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους. Θα μιλήσει για την ανάγκη αποταγής της οργής, του θυμού, της πονηρίας, της κακολογίας, της αισχρολογίας και των ψεμάτων που ο ένας λέει στον άλλο (Κολ. 3, 8-9). Αυτά όλα βλάπτουν τον άνθρωπο και εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά, στη συνάντησή του με τους άλλους. Η ανακαίνιση του ανθρώπου δεν περιορίζεται στην σάρκα. Προχωρά και στον τρόπο που βλέπει τον συνάνθρωπο, δηλαδή στην υπερηφάνεια που τον κάνει να θυμώνει, να οργίζεται, να είναι πονηρός έναντι του άλλου, να τον κακολογεί, να αισχρολογείς εις βάρος του, να λέει ψέματα. Αν τα πρώτα είναι ευδιάκριτα πάθη, τα δεύτερα είναι πιο δυσδιάκριτα και γι’ αυτό δυσκολότερα αντιμετωπίζονται.
Ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους του 20ού αιώνα, ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, γράφει στο ημερολόγιό του χαρακτηριστικά: «ουσιαστικά όλες οι αμαρτίες προέρχονται από δύο πηγές: τη σάρκα και την υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια όμως είναι πολύ πιο τρομακτική (στο κάτω της γραφής, κατέστρεψε τις αγγελικές δυνάμεις). Οι Χριστιανοί έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους, το θρησκευτικό τους ‘’πάθος’’ στη σάρκα, αλλά πόσο πιο εύκολο δεν είναι να υποκύπτουν στην υπερηφάνεια. Η πνευματική αλαζονεία (αλήθεια, πνευματικότητα, ζηλωτισμός) είναι η πιο τρομερή απ’ όλες. Η δυσκολία του αγώνα κατά της υπερηφάνειας βρίσκεται στο γεγονός πως η υπερηφάνεια, αντίθετα από τη σάρκα, εμφανίζεται με πάρα πολλές διαφορετικές μορφές και πολύ εύκολα παίρνει τη μορφή αγγέλου φωτός. Με την ταπείνωση οι άνθρωποι αποκτούν τη γνώση της αναξιότητας και των ελαττωμάτων τους, και γι’ αυτό η ταπείνωση είναι η θεϊκότερη απ΄ όλες τις δυνατές αρετές. Γινόμαστε ταπεινοί, όχι επειδή παρατηρούμε τους εαυτούς μας (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πράγματι που πάντοτε οδηγεί στην υπερηφάνεια, επειδή η ψευδής ταπείνωση είναι απλώς μια άλλη όψη της υπερηφάνειας, ίσως η πιο δύσκολη ως προς τη θεραπεία), αλλά μόνο αν βλέπουμε τον Θεό και την ταπείνωσή Του» (π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Ημερολόγιο, Αθήνα 2002, σελ. 22).
Η ζωή της Εκκλησίας οδηγεί τον άνθρωπο «εις επίγνωσιν» του Θεού. Τα δύο βαρίδια που ανήκουν στον παλαιό άνθρωπο είναι η σάρκα και η υπερηφάνεια. Δεν απαγορεύει βεβαίως ο Θεός τις χαρές και τις ηδονές του βίου. Τις συνδέει όμως με την αγάπη προς τον πλησίον και δεν θέλει την πορνεία, δηλαδή τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στις ηδονές για τον εαυτό του και την μετατροπή του σε σάρκα. Από την άλλη, ο Θεός δεν θέλει έναν άνθρωπο δούλο των συνανθρώπων του, χωρίς κρίση και επίγνωση ποιος είναι και τι ζητά μέσα στον κόσμο. Δεν θέλει όμως και έναν άνθρωπο που να εξουσιάζει τους άλλους, να τους εξουθενώνει λεκτικά και κοινωνικά, να επιβάλλει το θέλημά του σ’ εκείνους για να αυτοπροβληθεί και να διακονηθεί από αυτούς. Ζητά την ταπείνωση εκείνη που θα κάνει τον άνθρωπο να διακονεί, να προσφέρει, να μοιράζεται, να συγχωρεί, να μην δίδει κακία, αλλά αγαθοσύνη στους άλλους. Γι’ αυτό μέσα στη ζωή της Εκκλησίας ο άνθρωπος μαθαίνει να βρίσκει το λεπτό εκείνο όριο που θα τον κάνει να ζει την χαρά του νέου, τόσο στη σχέση του με το Θεό όσο και στη σχέση του με τον πλησίον.
Η εποχή μας θεωρεί ως πυλώνες του πολιτισμού τα δύο αυτά βαρίδια. Αποθεώνει το πνεύμα της πορνείας, που το θεωρεί δικαίωμα της σάρκας, αλλά και δικαιολογεί το πνεύμα της εξουσίας, του δικαιώματος του ανθρώπου όχι απλώς να έχει άποψη για τους άλλους, αλλά να τους εξουθενώνει καθημερινά με την ισχύ του στόματος και των παθών. Δεν αποδέχεται ότι ο άνθρωπος βλάπτεται τόσο εντός του όσο και στις σχέσεις με τους άλλους, απλώς μετριάζει, βάζοντας όρια νομιμότητας, την όποια συμπεριφορά καθίσταται αντικοινωνική. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός μας, παρά τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε, επειδή καθηλώνει τον άνθρωπο στη γη, στην ειδωλολατρία της πλεονεξίας και της φιληδονίας, στην μη αγαπητική, αλλά υπερήφανη και εξουσιαστική συμπεριφορά προς τον πλησίον, είναι ένας πολιτισμός χωρίς Θεό και γι’ αυτό καταρρέει οντολογικά. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται μονόδρομος, όμως, βιώνουμε την ανημπόρια της υπερηφάνειας του, η οποία γέννησε αδιέξοδα.
Ας προσπαθήσουμε και στη ζωή της Εκκλησίας να μην ηττόμαστε όχι μόνο από την σαρκολατρία, αλλά, κυρίως, από την υπερηφάνεια. Με αγάπη και ταπείνωση να κοινωνούμε με το Θεό και τους ανθρώπους. Για να μπορούμε να ανακαινιζόμαστε στη ζωή της πίστης, να αφήνουμε το Χριστό να γεννιέται στις καρδιές μας, αλλά και στη ζωή μας, χτίζοντας στις ενορίες μας έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, αυτόν της Βασιλείας, με τον οποίο θα παλέψουμε στην παντοειδή κατάρρευση της εποχής μας.
Κέρκυρα, 11 Δεκεμβρίου 2011

πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2011/12/blog-post_09.html

ΤΑ ΠΑΘΗ  ΚΑΙ  « Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΥ»

   Το να γράψεις κάτι για την οντολογία της ψυχής, είναι εξαιτερικά  δύσκολο εγχείρημα. Δεν θα το τολμούσα, λόγω της πνευματικής και διανοητικής μου κατάστασης, αλλά και λόγω της ηλικίας μου. Το να γραφτεί, όμως, κάτι για τα πράγματα από τα οποία πάσχει η ψυχή, είναι θαρρώ ένα πράγμα που είναι εφικτό, είτε λόγω εμπειρίας κάποιου, είτε λόγω κοινωνικής παρατήρησης.

  Αυτό με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ σε αυτό το απλό πόνημα, είναι, γενικά, για τα πάθη της ψυχής και τη σύνδεσή τους με τη λεγόμενη «θεωρία του καλού τζογαδόρου».Τί είναι, όμως, η θεωρία αυτή και τί σχέση μπορεί να χει με τα πάθη της ψυχής; Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, καλός τζογαδόρος είναι αυτός που ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει τη χαρτοπαιξία. Και είναι αλήθεια ότι τη χαρτοπαιξία τη σταματάς, όταν έχεις πραγματικά κερδίσει κάτι , γιατί μετά θα ναι πολύ αργά.

  Μετά την ανάπτυξη της συγκεκριμένης θεωρίας, θα αναρωτηθεί κανείς πως μπορεί να συνδεθεί με τα πάθη της ψυχής. Η πιο άμεση απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί στο ερώτημα αυτό, είναι η διαπίστωση πως και η ίδια «η θεωρία του καλού τζογαδόρου» εκπηγάζει από ένα πάθος, ήτοι την χαρτοπαιξία. Θέλοντας, όμως, να μιλήσω, κάπως πιο αλληγορικά, πιο παραβολικά, θα έλεγα ότι «ως χαρτοπαίχτης» νοείται ο κάθε άνθρωπος που μαστίζεται από πάθη (όλοι μας δηλαδή).Το εάν αυτός είναι «καλός χαρτοπαίχτης», εξαρτάται τώρα από το εάν μπορεί να αντιληφτεί πότε θα πρέπει να σταματήσει το πάθος του και εάν φυσικά (εκ του αποτελέσματος κρίνοντας) το σταματήσει. Αυτό, άλλωστε, θα ναι και το κέρδος του[i]  Το χρονικό σημείο, βέβαια, διακοπής του πάθους, συνάπτεται άμεσα με την αντίληψη ότι αυτό προκάλεσε κάποιο κακό και με την ιδέα της πρόληψης ενός μελλοντικού μεγαλύτερου από το πάθος κακού.

  Η επιλογή, όμως, του χρονικού σημείου διακοπής του πάθους μοιάζει κάπως αντιφατική και οξύμωρη με την ίδια την έννοια του πάθους! Κι αυτό, διότι το πάθος εκ της φύσεώς του είναι εύκολο να σε καταλάβει, αλλά δύσκολο να το καταλάβεις εσύ![ii] Ωστόσο, πρόσεξε αναγνώστα! Εάν ποτέ αντιληφθείς ότι σε κατέλαβε ένα πάθος, πράγμα μεν δύσκολο, αλλά ευκολότερο από  το να το καταπολεμήσεις, είτε αυτό είναι η χαρτοπαιξία, είτε η οινοποσία, είτε ο έρωτας, είτε η σαρκολαγνεία, είτε οτιδήποτε άλλο, θυμήσου (εάν μπορείς) και «τη θεωρία του καλού τζογαδόρου» που ξέρει πότε να σταματήσει. Τελειώνοντας, στα αλήθεια δεν ξέρω εάν μπορεί κάποιος να πραγματοποιήσει αυτή τη θεωρία. Άλλωστε, δεν ξέρω και πολλούς καλούς τζογαδόρους!

                                                                Αφιερωμένο στον «Κυρηναίο» 

                                                                                    Innerland

                                                                                   5/12/2011

   

---

[i] Το κέρδος που παρομοιάζεται με το αυτό του καλού τζογαδόρου

[ii] Η έννοια του ρήματος καταλαμβάνω εδώ είναι συνώνυμη με την έννοια του κατακτώ

ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΒΟΛΗ

Διδαχή του Γέροντος Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ: σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια. Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.

Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους. Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας τον ύστερα στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού, κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!

Η ερμηνεία αυτής της ιστορίας; Η πόλη αντιπροσωπεύει τον κόσμο, οι πολίτες τα πονηρά πνεύματα και οι βασιλείς είναι οι άνθρωποι, άφρονες ή σοφοί. Οι άφρονες σκέπτονται μόνο τις απολαύσεις της παρούσας ζωής, σαν να ήταν αιώνιες˙ στο τέλος έρχεται ο θάνατος κα τους στερεί όλες τις απολαύσεις και τότε, απογυμνωμένοι από κάθε αγαθό, πηγαίνουν στην κόλαση. Απεναντίας , οι σοφοί επιτελούν πολλά καλά έργα και στέλνουν τα καλά έργα τους να προπορεύονται στον άλλο κόσμο. Στην κοίμησή τους, οι σοφοί βασιλείς – οι αγαθοί άνθρωποι- αναχωρούν για εκείνο τον κόσμο, όπου τους περιμένουν συσσωρευμένοι θησαυροί και όπου βασιλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη δόξα και ομορφιά απ’ ό,τι βασίλευαν εδώ στη γη!

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγή: http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/

O ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ (ΔΙΔΑΓΜΑ)

Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι.

Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά. Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό.

Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από  ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως,  προς έκπληξη όλων, ησύχασε.

Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε.

Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!!

Με κάθε φτιαριά χώμα που έπεφτε  στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και να έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.

Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν  να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω  στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

Ηθικό δίδαγμα:

Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

(Πηγή:http://www.agioritikovima.gr/)

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΑΣΚΗΣΗ;(+ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)http://www.pistos.gr/enhmerwsh/ekklhsiastika/einai-aparaititi-i-askisi-gerontos-iwsif-batopaidinou

ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΓΚΙΑΣ

“ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΓΚΙΑΣ»

  

  Το να γράψεις ή να πεις τη σήμερον ημέρα κάτι για την ελληνική κρίση είναι της μόδας. Ένα θέμα ,άκρως επίκαιρο , με πολλές αναλύσεις  ανά την υφήλιο. Όλες οι αναλύσεις επί επικαίρων θεμάτων έχουν τη σκοπιμότητά τους , αλλά και την οπτική τους γωνία.

  Πολλοί αναλυτές-συζητητές εστιάζουν στην ηθική ανάλυση του σύγχρονου προβλήματος της οικονομικής (κατά κύριο λόγο;)κρίσης. Μία τέτοια, όμως, κρίση που εύγλωττα αποτυπώνεται σε οικονομικούς δείκτες  τί ηθικά αίτια θα μπορούσε να’ χει, αναρωτιούνται άλλοι.

  Η ηθική ανάλυση όλων των προβλημάτων , λόγω του γεγονότος ότι εστιάζει στην ανθρώπινη συμπεριφορά, εστιάζει πάντα «στο δάσος κι όχι στο δέντρο», «στο μηχανισμό κι όχι στο γρανάζι». Εν προκειμένω, «ο ηθικά σκουριασμένος μηχανισμός» που «πυροδότησε τη βόμβα του ελληνικού χρέους» είναι , κατά την άποψή μου, «η ελληνική μαγκιά».

  Τί είναι , όμως, «η ελληνική μαγκιά»; Μήπως όταν μιλάμε γι’ αυτήν είναι ως να ομιλούμε «περί όνου σκιάς» και μάλιστα όταν δεν έχει ήλιο; Πολύ συγγραφική η παρομοίωση αυτή , ωστόσο οι επιπτώσεις «της ελληνικής μαγκιάς» στην ελληνική κοινωνία δεν είναι καθόλου ιδεαλιστικές, τουναντίον είναι πολύ πραγματικές! «Η ελληνική μαγκιά» αποφεύγοντας σχοινοτενείς αναλύσεις θα μπορούσε να εστιαστεί σε δύο σημεία: στην περιαυτολογία  και στην υπερεκτίμηση του εαυτού μας έναντι των άλλων . Η αφομοίωση της άποψης του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και της συνακόλουθης αυτοτοποθέτησής μας σε πολύ ανώτερο επίπεδο σε σχέση με τους άλλους γέννησε όλα τα νεοελληνικά αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα: κλεψιές, απάτες, κοροϊδίες, ρουσφέτια κλπ, κλπ..

  Κι επειδή , όλα τα ζητήματα (είτε το θέλει κανείς, είτε όχι) ανάγονται, πρωτίστως, σε θεολογικό επίπεδο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η κοροϊδία απέναντι στο συνάνθρωπο μας αποτελεί αλαζονεία απέναντι στο Θεό!

ΥΓ: Α, ναι! Κάτι λέγαμε για το ελληνικό χρέος: «η ελληνική μαγκιά» το γέννησε, «η ξένη απληστία» το εκμεταλλεύεται!

     

“ΚΑΡΤ-ΠΟΣΤΑΛ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΤΟΠΙΩΝ»

   Όποιος μπει στον κόπο να διαβάσει αυτό το άρθρο, το πρώτο συμπέρασμα  που θα βγάλει από τον τίτλο του και μόνο είναι ότι κάτι αντιφατικό συμβαίνει εδώ. Ενδεχομένως, ο αναγνώστης μπορεί και  να νευριάσει, καθότι θα νομίσει ότι σκοπός του γράφοντος είναι να υποβαθμίσει τη νοημοσύνη του. Και τούτο, διότι εύλογα θα αναρωτηθεί: «καλά, υπάρχουν καρτ-ποστάλ που δεν δείχνουν αληθινά τοπία;»

  Κι, όμως, αγαπητέ αναγνώστα, ούτε να υποβαθμίσω τη νοημοσύνη σου προσπαθώ, ούτε και να σου «πλασάρω» τίποτα μεταμοντέρνες και κουλτουριάρικες ιδέες. Το θέμα, εν προκειμένω, δεν είναι αν οι καρτ-ποστάλ απεικονίζουν αληθινά τοπία, αλλά αν όλοι, πλέον, βλέπουμε τα αληθινά τοπία της φύσης ως καρτ-ποστάλ.

  Αυτό το «σαιξπηρικού τύπου» ερώτημα μου γεννήθηκε μία μέρα που θέλησα να πάρω μία εφημερίδα, περιέχουσα ένα ένθετο για την ευρύτερη περιοχή των Ζαγοροχωρίων. Το ενδιαφέρον μου, βέβαια, εστιαζόταν στο Μικρό Πάπιγκο, καθότι σκοπεύω κάποια στιγμή , το καλοκαίρι, να ανέβω στην Τύμφη (Γκαμήλα), κάτι το οποίο θα συνιστούσα και σε όποιον άλλον αγαπάει τα βουνά και την ορειβασία.

  Ωστόσο, αυτό το οποίο διαπίστωσα από τους περιληπτικούς τίτλους στο εξώφυλλο του εν λόγω ένθετου , ήταν κάτι διαφορετικό. Κι αυτό, διότι στους τίτλους αυτούς γινόταν αναφορά σε παραδοσιακούς ξενώνες, πολυάστερα ξενοδοχεία, «gourmet γεύσεις» και άλλα τέτοια λαϊφστάλικα  πράγματα[1] . Α, ναι! Στο βάθος υπάρχει και ένα πλήθος από εξαίσια και ειδυλλιακά φυσικά τοπία, εν προκειμένω, άγριες βουνοκορφές, διάσελα, δάση, καταρράκτες και πολλά άλλα, έτσι, για να γεμίσει το κάδρο!

Υγ: Τελικά, δεν την αγόρασα την εφημερίδα με το ένθετο!

                                                                                                     

   O γράφων

Innerland-Entroterra                 

     26/11/2011

---

[1] δικός μου νεολογισμός, ο οποίος προέρχεται από την αγγλική λέξη «lifestyle” και μας προτρέπει , επί παραδείγματι, πηγαίνοντας στο βουνό να πάρουμε μαζί μποτίνια (300 ευρώ), αντιανεμικό μπουφάν (200 ευρώ), κάμερα 180 μεγκαπίξελ (και δεν συμμαζεύεται) και την καλή μας διάθεση. Και ο νοών νοείτω!

«Το κοινό καλό», «η ήσσων προσπάθεια» και «η θεωρία του ανελκυστήρα»

  Όταν ήμασταν μικροί και πηγαίναμε στο σχολείο, μεταξύ των άλλων μαθημάτων που κάναμε, ήταν και το μάθημα της εκθέσεως. Ως τέτοιο, κατά κύριο λόγο, χαρακτηριζόταν το μάθημα αναπτύξεως του γραπτού λόγου. Δηλαδή, όταν αναφερόμαστε στην ανάπτυξη του γραπτού λόγου, για να πούμε και την πάσα αλήθεια, εννοούμε την ανάπτυξη «αερολογιών» και «αοριστολογιών» με καλλωπιστικά, βέβαια, στοιχεία της γλώσσας για «περιτύλιγμα».

  Κάπως, έτσι, τη δεκαετία του 1980 φανταζόταν «οι προοδευτικοί εθνοπατέρες του σοσιαλισμού» την ανάπτυξη του γραπτού λόγου. Λίγο ωραίο πρόλογο, λίγο χρήση αρχαίων, αλλά πάντα επίκαιρων αποφθεγμάτων και πολύ αοριστολογία. Και δεν θα πρέπει να καταστεί επιλήσμον ότι στον επίλογο τελειώνουμε πάντα με ηθική προτροπή.

    Η τελευταία , ασφαλώς, ηθική προτροπή ταίριαζε πάντα και ήταν αγαπημένο μοτίβο στην ανάπτυξη εκθέσεων με θεματολογία, όπως: «ενεργοί πολίτες», «δημοκρατία και συμμετοχή στα κοινά» και πολλά άλλα συναφή. Τα ως άνω θέματα ήταν το απαύγασμα της αοριστολογίας, της προσπάθειας γλωσσικών επιδείξεων και φυσικά των «κούφιων» για τη σημερινή πραγματικότητα ηθικών παραγγελμάτων. Στην ανάπτυξη αυτών, ακριβώς, των θεμάτων, έπρεπε να πιάσει οίστρος το μαθητή για την αναφορά «στην περίλαμπρη» δημοκρατία των αρχαίων Ελλήνων, στο «Ελληνικό φιλότιμο» και στην ανάγκη «συμμετοχής στα κοινά» ως την ύψιστη υποχρέωση του ελεύθερου και δημοκρατικού πολίτη. Κι αυτό, βέβαια, όχι για ίδιον όφελος, αλλά για «το καλό της πατρίδας και της δημοκρατίας»!

  Τα χρόνια πέρασαν, έτρεξε «πολύ νερό στο αυλάκι» και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα πως διδάσκεται σήμερα το μάθημα της εκθέσεως στα σχολεία. Εκείνο, όμως, που ταπεινά μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι το κοινό καλό ονομάζεται πλέον στην πιάτσα «για την πάρτη μου», η συμμετοχή στα κοινά «προσπάθεια να τα κονομήσω» και ο αγώνας για την πατρίδα και τη δημοκρατία «αρχή της ήσσονος προσπάθειας». Έτσι για να χρησιμοποιούμε και καμία αρχαία έκφραση ως κατάλοιπο της «πάλαι ποτέ λαμπρής περιόδου της εκπαίδευσης»

ΥΓ: Μήπως ξεχάσαμε κάτι; Μήπως δεν αναφέραμε κάτι; Α! Η θεωρία του ανελκυστήρα». Καμία σχέση με την προσπάθεια! Πατάω ένα κουμπί, ανοίγει η πόρτα, μπαίνω μέσα και «βολεύομαι»! Έτσι απλά και άνετα!

                                                                                               29/09/2011  

ΑΠΟ ΤΙΣ "NEW AGE" ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ...ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ!

«ΑΠΟ ΤΙΣ NEW AGE ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ»

Η απαρχή της ιστορίας που πρόκειται να αφηγηθεί εντοπίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Εξυφαίνεται γύρω από τρόπους σκέψης, τέχνης και γενικότερα στάσεις ζωής που συνάπτονται άμεσα με την εμφάνιση του σύγχρονου οικουμενισμού και το μετασχηματισμό του σε παγκοσμιοποίηση.

Αυτή «η θολή σκιαγράφηση του θέματος» που έγινε ανωτέρω, ομοιάζει με «τη θολοκουλτούρα» που εισήγαγε στη ζωή και στον τρόπο σκέψης μας ο οικουμενισμός. Ο τελευταίος αποτελώντας γνήσιο τέκνο αποκρυφιστικών και γενικότερα μασονικών ιδεολογιών εισήλθε ραγδαία στο σύγχρονο πολιτισμό, κατά τις αρχές του 70’ και διήρκησε έως τα τέλη της δεκαετίας του 90’. Η γέννησή του προήλθε από το γεγονός ότι οι εμπνευστές και εκφραστές του γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι ο απροκάλυπτος μασονισμός και σατανισμός θεωρούνται παρωχημένες αντιλήψεις που δεν θα μπορούσαν να επηρεάσουν ευρέως τις λαϊκές μάζες στην ανερχόμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης , όπως η τελευταία άρχισε να γνωρίζει μεγάλη άνθηση ,ιδίως, μέσω της εφεύρεσης και διάδοσης του διαδικτύου. Έτσι οι μασονικές δυνάμεις ακολούθησαν για ακόμη μία φορά την κλασσική μέθοδο του αντίχριστου, δηλαδή της προκάλυψης, ενεδύθησαν τη λεοντή του οικουμενισμού και «πορεύτηκαν εν ειρήνη»!

Η πρώτη έκφανση του νεοοικουμενισμού στη δεκαετία του 70’ υπήρξε το κύμα των new age πεποιθήσεων, ήτοι «ο νεοεποχιτισμός». Ξαφνικά, στις αρχές της δεκαετίας αυτής ανακαλύφτηκαν και προβλήθηκαν , ραγδαίως, ο σανσκριτισμός, η γιόγκα, η αυτοσυγκέντρωση και κάθε άλλη «ανατολίτικη αοριστολογία». Η nirvana έγινε πνευματικός αυτοσκοπός (πέρα από συγκρότημα) και όλα τα ανωτέρω επιδιώχθηκε να γίνουν ένας οικουμενικός τρόπος ζωής και θρησκευτική πεποίθηση (πάνω απ’ όλα).

Επειδή, όμως, κάθε μόδα έρχεται και παρέρχεται, έτσι και οι new age πεποιθήσεις διέγραψαν τον κύκλο τους και μοιραία κορέστηκαν. Το ιδεολογικό τους κενό ήρθε να αναπληρώσει ένα νέο εφεύρημα των σκοτεινών ταγών των αντιχριστιανικών πεποιθήσεων : «η οικουμενική οικολογία». Αίφνης , ανακαλύφτηκε ότι ο πλανήτης πάσχει, καταστρέφεται και η μόνη σωτηρία του είναι, βέβαια, ανθρώπινη και φυσικά είναι η οικολογική στάση ζωής. Ωστόσο, η φοβερή αυτή ανακάλυψη (προσομοιάζουσα μόνο με την ανακάλυψη του τροχού) έγινε από χαρτογιακάδες τεχνοκράτες, οι οποίοι μπορεί να πείθουν ακόμη και ότι η γη αναπνέει και ότι έχει ψυχή, αλλά είναι απορίας άξιον, εάν μπορούν να πείσουν ότι έχουν επαφή με το φυσικό περιβάλλον!

Η οικουμενική οικολογία, ωστόσο, έχει φοβερό προκάλυμμα. Ποιος αλήθεια θα αμφισβητήσει τη γνησιότητα ενός ενδιαφέροντος για την προστασία του πλανήτη τη στιγμή που ο τελευταίος διέρχεται μία από τις «σκοτεινότερες περιόδους» της ιστορίας του, ως προς τη μελλοντική του επιβίωση; Το θέμα είναι, όμως, από ποιους πηγάζει αυτό το ενδιαφέρον και σε τι αποσκοπεί.

Και επειδή πρέπει να εισέλθουμε πίσω από το προαναφερόμενο προκάλυμμα, πιστεύω πως η οικουμενική οικολογία είναι ως ιδεολογία άλλο ένα προσωπείο του σύγχρονου οικουμενισμού , ο οποίος έχει σκοπό να πλήξει τη θρησκευτική πίστη και συγκεκριμένα τη μόνη αληθινή ορθόδοξη χριστιανική πίστη, μέσω : α) της θεοποίησης της ύλης, δηλαδή του περιβάλλοντος και συνακόλουθα την ενίσχυση της αθεϊας και β) του αποπροσανατολισμού του ανθρώπου από τη μέγιστη πνευματική του λειτουργία :την πίστη και την προσευχή στο Θεό.

Για άλλη μία φορά επαναλαμβάνεται το σχήμα : Συγκριτισμός-Οικουμενισμός-Αθεϊα. Η ιστορία, λένε, ότι επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Μόνο, όμως, όταν δεν διδάσκει!

Τέλος και τω Θεώ δόξα!