Μην αρνείσαι την κρίση μου
Είναι πια η ώρα Του να μιλήσει...
Μακρά συζήτηση είχε ήδη προηγηθεί μεταξύ του πάσχοντος Ιώβ και των φίλων του, που δυστυχώς τόση ώρα μιλούσαν εκ του ασφαλούς και ούτε ίχνος συμπάθειας δεν είχαν να επιδείξουν προς τον φίλο τους, ο οποίος έλιωνε κυριολεκτικά μέσα στα δεινά που τον είχαν βρει. Να τον παρηγορήσουν (δήθεν) ήρθαν, αλλά αυτοί αληθινό κατηγορητήριο εξαπέλυσαν εναντίον του, υποστήριζοντας ότι οι πολλές του αμαρτίες,αυτές ήταν που τον κατέστησαν άθλιο και δυστυχή και ότι ακριβώς για τον λόγο αυτόν ο Θεός κινήθηκε τιμωρητικά εναντίον του!...
Δεν έφταναν οι ταλαιπωρίες του, δεν έφταναν τα απρεπή λόγια της συζύγου του,που τον παρακινούσε να βλασφημήσει τον Θεό και να πεθάνει,είχε τώρα και τους τρεις φίλους του να του λένε ότι είναι πολύ αμαρτωλός για να βασανίζεται έτσι. Πόσο να αντέξει ο δυστυχής Ιώβ; Γι'αυτό και στην προσπάθειά του να τους αποδείξει την αθωότητα που του καταλόγιζε η συνείδησή του, ίσως κάπου δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί το μεγαλειώδες σχέδιο του Θεού γι' αυτόν, ίσως νόμισε πως ο Θεός υπερβολικά αυστηρός υπήρξε μαζί του. Λόγος ασέβειας από το στόμα του δεν βγήκε, όμως πώς να τα συμβιβάσει όλα αυτά μέσα του;Δεν μπορούσε να καταλάβει ο Ιώβ.
-Γιατί όλα αυτά σε μένα;φώναξε με πόνο...
Και να που μετά απ' όλα αυτά ,είναι ήδη η ώρα του Θεού να μιλήσει...
Ο Κύριος μέσα σε μεγαλοπρεπή δόξα, που υποδηλωνόταν από τη νεφέλη που κάλυψε τον τόπο,άρχισε να ομιλεί προς τον Ιώβ.
Του είπε και άλλα,με τα οποία του απεδείκνυε την πληρη αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει στην ολότητά του το μεγαλειώδες σχέδιο του Θεού γι' αυτόν. Και κάπου εκεί, για δεύτερη φορά του υπέδειξε:
_ Μη φύγεις, Ιώβ. Ζώσου τη ζώνη σου σφιχτά, στάσου απέναντί μου με ανδρεία και απάντησέ μου σ' αυτό που θα σε ρωτήσω.
Και συνεχίζει ο άγιος Θεός:
-"Μη αποποιού μου το κρίμα.Οίει δε με άλλως σοι κεχρηματικέναι ή ίνα αναφανής δίκαιος; ῾(Ιώβ μ᾽ 40,8).Μην αρνείσαι τη δίκαιη κρίση μου και ενέργεια.Νομίζεις ότι Εγώ αποφάσισα και έκανα όσα έκανα σε σένα για άλλον λόγο, παρά για να αναδειχθείς δίκαιος ενώπιον μου, τέλειος, πλήρης;
Φοβερός λόγος του αγίου Θεού. Φοβερός, διότι προέρχεται κατευθείαν από το αψευδές στόμα Του και δίνει με την ερωτηματική αυτή μορφή σαφέστατη την αιτία και τον σκοπό για τον οποίο παρεχώρησε στον Ιώβ να πάθει όσα έπαθε. Και ο λόγος και ο σκοπός αυτός δεν ήταν άλλος από το να αποδειχθεί ο άνθρωπος εκείνος δίκαιος, δηλαδή τέλειος στην αρετή, όσιος, άγιος ενώπιον του Θεού.
Φοβερός ο λόγος του αγίου Θεού!Και ισχύει για πάντα, για τον καθένα από έμας, που όχι σπάνια δοκιμάζομαστε όπως ο Ιώβ, λιγότερο ή περισσότερο.
῾Μη αποποιού μου το κρίμα῾. μην αρνείσαι και μην αποκρούεις την απόφαση και ενέργειά μου προς εσένα. Και σχολιάζει ευστοχότατα ο πολύς Ωριγένης : ῾Τούτου του ρητού ως χρησίμου μνημονεύωμεν,όταν ο Θεός παθείν τι ημάς κρίνη ῾.Αυτό το θείο ρητό να το θυμόμαστε, καθώς είναι πολύ χρήσιμο, όταν ο Θεός κρίνει και για μας κάτι να πάθουμε. Και συνεχίζει: για παράδειγμα να χάσουμε ένα παιδί μας, να ζημιωθούμε ως προς τη θέση που κατείχαμε, να αρρωστήσουμε, οτιδήποτε παρόμοιο να υποστούμε. ῾Ουδέν τούτων οιόν τε εστί παθείν ημάς μη κρίνοντος του Θεού῾.Τίποτε από αυτά δεν είναι δυνατόν να πάθουμε, αν ο Θεός δεν το κρίνει και δεν το αποφασίσει έτσι. Και επειδή τίποτε δεν γίνεται ῾χωρίς κρίματος῾, χώρις την κρίση του Θεού, γι᾽αυτό λέει: ῾Μη αποποιού μου το κρίμα῾, μην αρνείσαι αυτό που έκρινα για σένα.
Και γιατί έτσι κρίνει κάποτε ο Θεός;
Ἵνα αναφανής δίκαιος῾. Για να αποδείξω σε όλους και καταστήσω φανερή τη δικαιοσύνη σου, την αρετή σου. ῾Δίκαιος ης, αλλ᾽ουκ ης φανερός.Υπομονής είχες, έδει με αφορμήν παρασχείν του λάμψαι σου την υπομονήν. Είχες ανδρείαν, αλλ᾽εκρύπτετο εν σοι, οι συμβεβηκότες πόνοι έδειξάν σοι την ανδρείαν῾. Είχες υπομονή, έπρεπε όμως Εγώ να δώσω την αφορμή να λάμψει η υπομονή σου.Είχες ανδρεία, αλλά ήταν κρυμμένη μέσα σου, οι θλίψεις που σε βρήκαν την φανέρωσαν .
Ἵνα αναφανής δίκαιος῾.Γι᾽αυτό ο Θεός κάποτε επιτρέπει τη δοκιμασία στη ζωή μας. Για να αποδειχθούμε δίκαιοι῾, τέλειοι,άγιοι. Να γίνουμε δηλαδή άγιοι. Αυτός είναι ο λόγος, που τόσο ξεκάθαρα δηλώνεται από το στόμα του παντοκράτορος Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.
Και που ακόμα πιο καθαρά επαναλαμβάνεται στην Καινή: ῾...εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού῾ (Εβρ.ιβ᾽12,10).Για να μεταλάβουμε,να γίνουμε μέτοχοι στην αγιότητα και μακαριότητά Του.
Τί υψηλότερο αλήθεια από αυτό;
πηγή: περιοδικό ῾Σωτήρας῾, τεύχος 2174, 1 Απριλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου