INTO INNERLAND

Από τα τσιγάρα βερεσέ, με τη Γιώτα Παπαπαπάρα στο Πολιτίκ Μεγάρ

Είναι  πολύ δύσκολο να αντισταθεί ο πεινασμένος στο φαγητό, ανέσεις, σεξ, χρήμα, κοινωνική θέση κτλ, σε όλα αυτά, όταν του προσφέρονται ξαφνικά απλόχερα, σαν να τα δικαιούται αναντίρρητα, μόνο και μόνο επειδή τον ψήφισε ο λαός

  Ο πιο ασφαλής δρόμος καριέρας για μία μετριότητα είναι η πολιτική. Ιδιαίτερα σε μικρές χώρες, που πάντα τις λυμαίνονται εξωτερικά συμφέροντα, δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά. Φανταστείτε για λίγο, υποθετικά, έτσι για τα μαύρα μάτια που λένε, μια ζωή, όπως παλιότερα, χωρίς ανέσεις, όλο στερήσεις και προσπάθεια, κρύο το χειμώνα, αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι, ασταμάτητη δουλειά μόνο και μόνο για επιβίωση, πονόδοντο χωρίς δυνατότητα για οδοντογιατρό, καμία πρόσβαση σε ουσιαστική μόρφωση για τα παιδιά, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς ζεστό νερό στο σπίτι, τέτοια πράγματα δηλαδή.

  Και ξαφνικά, σπάει ο διάολος το ποδάρι του, και εκλέγεσαι εσύ και το κόμμα σου, να κυβερνήσετε τη χώρα. Και τώρα, με τιμές και χειροκροτήματα, οδεύεις συνοδευόμενος δτην καινούρια σου ζωή, ενώ δεξιά και αριστερά σου ανοίγονται πόρτες, που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Ξαφνικά,πάλι, έχεις σοφέρ που σε πάει όπυ θέλεις, ανθρώπους που σου ετοιμάζουν το μπάνιο σου, υποκλίσεις παντού στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία (όλοι τώρα γκρεμοτσακίζονται να σε εξυπηρετίσουν), ένα τεράστιο σπίτι, για το οποίο δεν πληρώνεις μία, ταξίδια και διαμονή στα ξενοδοχεία που έβλεπες μόνο στην τηλεόραση, εξασφαλισμένα κονδύλια για την μόρφωση των παιδιών σου, όλα τσάμπα για σένα, σε όλη την επικράτεια. Και εκεί που δεν είχες να πεις καφέ, τώρα έχεις το χέρι σε αμύθητα ποσά, να τα μοιράσεις, σε μεγάλο βαθμό, όπως σου καπνίσει.

"ΑΦΕΝΤΗ ΜΟΥ, ΑΡΧΟΝΤΑ ΜΟΥ"

   Και όλα εκείνα τα φανταχτερά, που ενόσω δεν ήσουν στην πολιτική ήξερες ότι έπρεπε να φτύσεις αίμα για να τα αποκτήσεις (και ήξερες ακόμα καλύτερα, ότι ζήτημα ήταν αν ποτέ θα τα κατάφερνες), ξαφνικά, όπως είπαμε, προσφέρονται σε εσένα τώρα όλα τσάμπα, με βαθιές υποκλίσεις και μεγάλο σεβασμό για το  πρόσωπό σου. Δηλαδή, από το "Ρε Μήτσο! Έχεις παρει δέκα πακέτα τσιγάρα ήδη σε πέντε μέρες ρε! Άλλο βερεσέ δεν μπορώ, περιπτεράς είμαι, δεν είμαι ο Ωνάσης", στο "Αφέντη μου, άρχοντα μου, φάε, πιες, ξεκουράσου, κάτσε για μασάζ, και το βράδυ έχει δεξίωση προς τιμήν σου, όλα πληρωμένα".

  Κι εσύ, που προεκλογικά γύριζες σαν σβούρα και μιλούσες στα καφενεία σε απελπισμένους και αγανακτισμένους ανθρώπους, και με ειλικρίνεια καταδίκαζες το ανάλγητο κράτος και τους πολιτικούς που ολοφάνερα δεν έπαιρναν από φλογέρα, και συμμεριζόσουν με αληθινό πόνο στην ψυχή τη δυστυχία τους, υποσχόμενος με πάθος να βοηθήσεις με όλη τη δύναμή σου, ενώ αναρωτιόσουν γιατί, αφού είναι τόσο φανερό που και τι είναι τα στραβά, γιατί ποτέ καμία πολιτική ηγεσία δεν κάνει τίποτα να τα διορθώσει, ξαφνικά όπως είπαμε, βρίσκεσαι τώρα εσύ ο ίδιος να είσαι ο βασικός άρχοντας σε έναν παράδεισο ανέσεων, ασφάλειας και χρήματος, αλλά και σε θέση, εσύ τώρα, να διορθώσεις τα κακώς έχοντα.

"ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΜΑΣΑΖ"

  Προς το παρόν βέβαια, κατάκοπος από τις ομιλίες και τα ταξίδια εδώ κι εκεί για ψήφους (κι εδώ που λέμε, δεν έχουν παντού ξενοδοχεία πέντε αστέρων για να μείνεις, άρα ταλαιπωρήθηκες στ' αλήθεια), δεν πάει στον κόρακα, λες στον εαυτό σου, ας χαρώ κι εγώ λίγο, μου αξίζει άλλωστε, ο ελληνικός λαός με ψήφισε, άρα με εμπιστεύεται. Από την άλλη μεριά, δεν νομίζω να με δει κανείς και να του κακοφανεί. Να ξαπλώνομαι δηλαδή και να απολαμβάνω όλη αυτή την άνεση σαν μαχαραγιάς, εκεί που δεν είχα δεύτερο σώβρακο να βάλω, και το ήξεραν όλοι.

  Και αποφασίζεις, και ξαπλώνεσαι. Και χαίρεσαι. Και απολαμβάνεις ένα καλό μασάζ. Και μετά ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο. Σου αξίζουν. Σε προτίμησε ο ελληνικός λαός, εξάλλου. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο ηλίθιοι ήταν εκείνοι στο "Πίτσα Ιτάλια" που πριν από ένα χρόνο πήραν τον ξάδερφό σου τον Αποστόλη κι όχι εσένα για να κάνει παραδόσεις πίτσας κατ' οίκον, όταν πήγες να τους ζητήσεις δουλειά. Μετά, ξαφνικά πάντα, όπως είπαμε, σε ειδοποιεί το γραφείο σου (το γραφείο Σου!!!) ότι η Γιώτα Παπαπαπάρα, η μεγάλη τραγουδίστρια και ηθοποιός είναι τρελή θαυμάστρια σου, και θα ήθελε, "αν το επιτρέπετε βέβαια κύριε υπουργέ", να σας γνωρίσει.

  Κι εκεί που δεν σε πλησίαζε ούτε κουτσή γάτα γιατί δεν είχες να κεράσεις ούτε καφέ, να που βρίσκεσαι να δειπνάς με τη γοητευτική Γιώτα στην ταράτσα του πανάκριβου ξενοδοχείου Πολιτίκ Μεγάρ, τετ-α-τετ παρακαλώ,  και με σωματοφύλακες για να μην σας ενοχλήσουν αδιάκριτα μάτια και πρωινάδικοι δημοσιογράφοι.

  Μετά, πας στη βουλή και ανακαλύπτεις ότι η βουλή έχει, εκτός από τους γνωστούς φωνακλάδες που έβλεπες στην τηλεόραση, ένα ολόκληρο δίκτυο ανακτορικού τύπου, με εξυπηρετήσεις και υπαλλήλους σε κάθε γωνιά και υπόστεγο, που ούτε καν  ήξερες ότι υπήρχαν.

"ΣΟΥ  ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΙ"

  Συνάδερφοι τώρα εκεί μέσα σε χαιρετούν, όλο χαμόγελα και πολλοί αντίπαλοι σου γνέφουν φιλικά, σχεδόν κλείνοντας το μάτι. Ζητάς κάτι, και αμέσως έρχεται. Νερό; Αμέσως! Χαρτί; Αμέσως! Καρέκλα; Αμέσως! Καραμέλες; Αμέσως! Κι εκεί που νόμιζες ότι τα είχες δει όλα, ο αρχηγος του κόμματος σε στέλνει στο εξωτερικό (που δεν είχες πάει ποτέ, γιατί δεν είχες λεφτά για το εισιτήριο), με τη γυναίκα σου παρακαλώ (να δει κι αυτή κάτι η κακομοίρα), για να διαπραγματευτείς κάτι συμφωνίες υποτίθεται, αλλά στην ουσία για να ξεδώσεις λίγο (μια και κουράστηκες τόσο βοηθώντας το κόμμα και τον αρχηγό να εκλεγούν), και να γνωριστείς με άλλους σαν εσένα του εξωτερικού, "για να προωθηθεί καλύτερα η συνεννόηση με τους ξένους". Αγγλικά, δεν ξέρεις βέβαια, κάτι λίγα στοιχειώδη θυμάσαι από τότε που σου ξέπεσε μια αδέσποτη, μεθυσμένη γκόμενα από το εξωτερικό, που έμεινε στο σπίτι σου κι έκανε τουρισμό για δύο εβδομάδες (η μάνα σου μαγείρευε), αλλά κανένα πρόβλημα. Η κυβέρνηση σου παρέχει διερμηνέα που ταξιδεύει μαζί σου, ο οποίος μάλιστα φαίνεται να προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει και στενός φίλος σου (κοίτα κάτι μυστήρια πράγματα!).

  Ταξίδι στο εξωτερικό; Γιατί όχι: Διαμονή στα καλύτερα ξενοδοχεία, δεν σηκώνεις ούτε το δαχτυλάκι σου για τίποτα, ούτε καν να κρεμάσεις τα ρούχα σου, όλα είναι ταχτοποιημένα για σένα, όλα είναι πληρωμένα από τον Ελληνικό λαό, που σε ψήφισε.

  Και μετά, στο τέλος του ταξιδιού, εμβρόντητος, βλέπεις να σου έρχεται από το κράτος μία επιταγή, κάμποσων χιλιάδων ευρώ, ένα χαρτζιλίκι ας πούμε, για τον κόπο που έκανες και ταξίδεψες στο εξωτερικό, και κουράστηκες τόσο για την Ελλάδα και τον λαό της.

"ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ 21 ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ"

  οι ψυχολόγοι λένε ότι η περίοδος για τη δημιουργία και καθιέρωση μιας νέας συνήθειας είναι 21 μέρες. Κάνεις κάτι για 21 μέρες, και στο μετέπειτα σου έρχεται αυτόματα. Και πράγματι, γυρίζοντας από εκείνο το φαντασμαγορικό ταξίδι στο εξωτερικό. η αγανάκτησή σου για τους ανάγλητους πολιτικούς που σε έκανε να βράζεις πριν μπεις κι εσύ μέσα στο σύστημα, είναι τώρα πολύ λιγότερη. Εξάλλου, από ό,τι βλέπεις τουλάχιστον, οι συνάδελφοι στη βουλή δεν είναι και τόσο κακά παιδιά, όσο νόμιζες πριν. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, είναι καλλιεργημένοι, ευχάριστοι παρέα και αξιαγάπητοι. Και όλοι προσπαθούν. Και τι άλλο μπορούν να κάνουν δηλαδή; Να μη ζήσουν; Να μην πάνε μια βόλτα; Κι εξάλλου, τώρα που είσαι κι εσύ μέσα στα πράγματα, και βλέπεις τι γίνεται από πρώτο χέρι, με άμεση πρόσβαση στις καταστάσεις, καταλαβαίνεις ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δημιούργησε όλα αυτά τα άλυτα προβλήματα έτσι κι αλλιώς. Εσύ και το κόμμα σου δεν φταίτε σε τίποτα.

  Εσύ τώρα βέβαια, ό,τι μπορείς, το προσπαθείς. Όλοι το βλέπουν. Δεν σε πήραν τηλέφωνο εξάλλου οι συγγενείς και οι φίλοι από το χωριό, να σου πουν πόσο "έσκισες" στην πρώτη σου τηλεοπτική εμφάνιση, στην εκπομπή της Νάντιας Καραπουτανιάρη, της στενής φίλεναδας της Γιώτας Παπαπαπάρα; Σε πήραν. Άρα , συμφωνούν με ό,τι κάνεις, όλοι. Το κάνεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όχι για τον εαυτό σου. Και η ζωή συνεχίζεται. 

  Αυτή είναι η κατάσταση του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας. Τι πρέπει να γίνεις; Τι μπορεί να γίνει; Όχι πολλά πράγματα, δυστυχώς. Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθεί ο πεινασμένος για φαγητό, ανέσεις, σεξ, χρήμα, κοινωνική θέση κτλ, σε όλα αυτά, όταν του προσφέρονται ξαφνικά απλόχερα, σαν να τα δικαιούται αναντίρρητα, μόνο και μόνο επειδή ο λαός τον ψήφισε. Και είναι εξίσου δύσκολο να απαρνηθεί τη χλιδή των παραπάνω, ο πλούσιος και ο πολιτικά κατοχυρωμένος και να μην τη θεωρεί κληρονομικό δικαίωμα.

  

 (Συγγραφέας του άρθρου: Χρήστος Βαγενάς, από την κυριακάτικη εφημερίδα "Το Χωνί" της 15 Ιουλίου 2012)