ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

- Υπάρχει περίπτωση τα τελώνια της ψυχής να είναι τα πάθη, που ενεργούσε η ψυχή όσο βρισκόταν στο σώμα και τώρα που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν την εκδικούνται;-

 -Υπάρχει και μία τέτοια ερμηνεία στα κείμενα των Πατέρων. Αλλά, όχι όμως ότι λείπουν και οι δαίμονες. Από τη μία μεριά είναι το μίσος των δαιμόνων και από την άλλη η ύπαρξη των παθών. Ξέρουμε ότι τα ψυχικά πάθη υποκινούνται από τους δαίμονες και ενεργούν μέσω των αισθήσεων του σώματος. Όταν λοιπόν η ψυχή απαλλαγεί από το σώμα, τότε δεν μπορούν να ικανοποιηθούν τα πάθη αυτά.Και φυσικά αυτά τα πάθη πνίγουν την ψυχή.Αλλά και οι δαίμονες, οι οποίοι είχαν αποκτήσει μεγαλύτερη κυριαρχία, λόγω των παθών, πάνω σ' αυτούς τους εμπαθείς ανθρώπους, μετά την έξοδο της ψυχής, έχουν μεγαλύτερα δικαιώματα και, όπως φαίνεται, την ταλανίζουν φοβερά.

  Για το πόσο τυραννικά είναι τα πάθη  για τη ψυχή μετά την έξοδό της από το σώμα, μάς το αναπτύσσει διεξοδικά ο αββάς Δωρόθεος, ο οποίος μας λέει: "Με το σάρκινο αυτό σώμα ξεφεύγει λίγο η ψυχή από τα πάθη της και βρίσκει παρηγοριά. Τρώει, πίνει, κοιμάται, ζει κοντά με τους άλλους, συντροφεύεται από αγαπητά πρόσωπα. Όταν όμως χωριστεί από το σώμα, μένει μόνη η ψυχή με τα πάθη της και τιμωρείται πάντοτε από αυτά, παραμένοντας σ' αυτά και υποφέροντας από την ενόχλησή τους, σαν να βρίσκεται σε καμίνι και καταξεσχίζεται από αυτά,ώστε να μην μπορεί να φέρνει στο νου της ούτε τον ίδιο τον Θεό. Γιατί και μόνο η μνήμη του Θεού παρηγορεί την ψυχή, όπως λέει και στον Ψαλμό:"Έφερα στο νου μου τον Θεό και ευφράνθηκα"(Ψαλμ.76,4).Ούτε και αυτό όμως δεν της επιτρέπουν τα πάθη.

  Θέλετε να σας πω ένα παράδειγμα για να εννοήσετε τι θέλω να πω μ' αυτό; Ας έρθει κάποιος σ' ένα σκοτεινό κελλί και να μη φάει, να μην πιει, να μη συναντήσει κανέναν, να μην ψάλει, να μην προσευχηθεί, ούτε να θυμηθεί καθόλου τον Θεό, για τρεις μόνο μέρες και τότε θα μάθει τι του κάνουν τα πάθη. Και αυτό συμβαίνει ενώ βρισκόμαστε εδώ, σ' αυτή τη γη. Πόσο μάλλον όταν χωριστεί η ψυχή από το σώμα και παραδοθεί σ' αυτά και μείνει μόνο μ' αυτά!"  


Απόσπασμα από το βιβλίο: "Θάνατος,Ανάσταση και Αιώνια ζωή", εκδόσεις Ετοιμασία, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005

   

+SIC TRANSIT GLORIA MUNDI+

(η απερχόμενη υλική δόξα και ο μέλλων αιών...) 

 Ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης στο λόγο του "προς Κοιμηθέντας" περιγράφει την αγωνία που ζει η ψυχή τις ώρες της αναχωρήσεώς της από την εδώ ζωή.Το πόσο αναλογίζεται τα αμαρτήματά της και φοβάται το πέρασμα στην άλλη ζωή.Λέει λοιπόν: "είναι μεγάλο και άδηλο του θανάτου το μυστήριο και κανείς δεν μπορεί να μας το περιγράψει.Είναι φρικτά και φοβερά όσα περνάει την ώρα εκείνη η ψυχή, τα οποία κανείς από μας δεν τα γνωρίζει, παρά μόνο εκείνοι που έφυγαν πριν από μας, εκείνοι πέρασαν το πέρασμα και είναι οι μόνοι έμπειροι...".

   Και λίγο παρακάτω , ο άγιος Αναστάσιος αφηγείται τα βιώματα ενός αδερφού που πρόκειται να αποδημήσει, ο οποίος σαν να απολογείται και να βλέπει μπροστά του να ξετυλίγεται όλη του η ζωή, λέει: " Ω, πέστε μου τί να κάνω ο ταλαίπωρος; Με βρήκαν ανέτοιμο...προσευχηθείτε για μένα, να βρω κάποια συγχώρεση για τα αμαρτήματά μου, να βρω μικρό έλεος...Αλήθεια,πως ξεγελάστηκα! Πώς παρέσυρα τον εαυτό μου λέγοντας - είμαι νέος ακόμα, ας απολαύσω τις χαρές της ζωής! Ας απολαύσω τον κόσμο.Ας αναπαύσω τη σάρκα και στο τέλος μετανοώ.Διότι, ο Θεός ειναι φιλάνθρωπος και οπωσδήποτε θα συγχωρέσει. Αυτά σκεπτόμουνα κάθε μέρα και πέρασα τη ζωή μου μέσα στην αμαρτία. Άκουγα διδαχές και δεν έδινα σημασία. Με νουθετούσαν και περιφρονούσα τις νουθεσίες. Άκουγα τις Γραφές σαν να μην τις άκουγα.Άκουγα για την Κρίση και κορόϊδευα.Άκουγα για το θάνατο και ησύχαζα σαν αθάνατος.Τον περιφρονούσα σαν να ήμουν αιώνιος. Και να, με συνέλαβαν αμετανόητο και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει και να με λυτρώσει".

  "Και ενώ μιλάει ο αδελφός", συνεχίζει ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης και μας διηγείται τα βιώματα του, "ξαφνικά δένεται η γλώσσα του ,το μυαλό του σκοτίζεται ,τα μάτια του γίνονται απλανή. Τότε έρχονται και οι Δεσποτικές δυνάμεις. Τότε καταφτάνουν και οι σκληροί και αδυσώπητοι υπηρέτες του σκότους. Αντικρύζοντας τους ο ταλαίπωρος άνθρωπος δονείται ολόκληρος. Ακόμη και το σπίτι,σαν να γίνεται σεισμός, το νοιώθει να ταρακουνιέται.Τρέμει σύγκορμος ο αδερφός, ταράζεται, καταπλήσσεται βλέποντας δυνάμεις φοβερές, μορφές παράξενες, βλέποντας τάγματα, τα οποία ποτέ δεν ξαναείδε...Αυτά ενώ βλέπει αρπάζεται από τούτη τη ζωή".

     Και απευθυνόμενος σε μας τους ζώντες μας υπογραμμίζει τη ματαιότητα και το σύντομο της ζωής μας και μας λέει:

"Τί είναι ο άνθρωπος; Σκουλήκι και στάχτη και σκιά και όνειρο.Ένα βλέμμα και πέρασε, έφυγε, τελείωσαν όλα.Ένα βλέμμα και σώπασε.Εκείνος ο πολύ ανδρειωμένος, ο δυνάστης,ο ισχυρός βρίσκεται ξαπλωμένος, πιο πράος και από ένα πρόβατο. Ο επιφανής έγινε αφανής, ο εξουσιαστής εξουσιαζόμενος.Τον οδηγούν όπου θέλουν οι εξουσιαστές στον αέρα, εκεί που συναντούν τα σκληρά τελώνια, οι συνήγοροι,οι οποίοι τον κατηγορούν,του παρουσιάζουν τα αμαρτήματά του, του ξετυλίγουν χειρόγραφα, όπου καταγράφονται όσα έπραξε στα νειάτα του και στα γηρατειά του.Του υπενθυμίζουν όσα αμαρτήματα διέπραξε ακούσια ή εκούσια, με τα λόγια του,με τις πράξεις του και με τους λογιασμούς του".

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Θάνατος,Ανάσταση και Αιώνια ζωή", εκδόσεις Ετοιμασία, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005