ΠΟΙΗΣΗ & ΦΑΝΦΑΡΕΣ
Εναντιώνομαι σε όλη την ψευτοκουλτούρα που μας συνοδεύει χρόνια, της μαζικής θλίψης, της πλαστικοποιημένης κατάθλιψης, της λογικής "γράφω για να πονέσουν άλλοι" που ίσως να τύχει ένα βίωμα τους να έχει ομοιότητες με κάτι που διάβασε κάποιος. Ποτέ μου δεν διάβασα ποίηση, δεν είμαι του βιβλίου, ελάχιστα αποσπάσματα και συγγραφικές τσόντες μου ήταν αρκετές για να καταλήξω. Τελικά τί είναι αληθινή ποίηση? Είναι ένας επαγγελματίας που γράφει για πόνο και συναισθήματα για να ζήσει από αυτά? Να πληρωθεί και να βάλει υπογραφές σε ένα βιβλίο? Να στοχοποιήσει πονεμένους ανθρώπους που μέσα στην μοναξιά τους θα ψάξουν (α)διέξοδο σε ψεύτικα λόγια και ιστορίες? Την ψεύτικη θλίψη την συναντάς και σε ένα, ακόμα και στην μουσική. Χιλιάδες δακρυστάλαχτα τραγουδάκια με στίχους κατάμαυρους από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που γράφουν. Πουλάει όμως αυτό. Πουλάει το κροκοδείλιο δάκρυ, η καψούρα, ο χωρισμός, η μοναξιά, οι ανεκπλήρωτοι (κάποτε μεγάλοι)έρωτες που έσβησαν.
Έχω γνωρίσει κάποια άτομα που γράφουν...Τα χω γνωρίσει πολύ καλά θα έλεγα. Και είναι σαν να κάνουν μία εξαναγκαστική καταγραφή, είναι ψεύτικοι...να τα δούμε όλα μαύρα, την ώρα πουαυτός που τα γράφει ζει την απόλυτη ευτυχία ή τουλάχιστον έτσι νομίζει, γυρνώντας από μπαρ σε κλαμπ, από κρεβάτι σε κρεβάτι, πετώντας λεφτά δεξιά και αριστερά, ξερνοβολώντας αλκοόλ και πρέζες. Και τελικά τι είναι απόλυτη ευτυχία σήμερα? Έτσι όπως έχουμε γίνει, η απάντηση είναι πολύ απλή.Να έχεις την υγεία σου, ένα σπίτι να μείνεις, μια δουλειά, έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται και να μοιράζεσαι μαζί του ψυχή και σώμα, να γεράσεις μαζί του και να δει ο ένας τα χάλια του άλλου, να ταξιδεύεις με ένα αυτοκίνητο ή έστω με το μυαλό σε μέρη άγνωστα, να περιμένεις να δεις δύο μάτια που θα σου δώσουν φως. Να κάνεις πράγματα που γουστάρεις να κάνεις χωρίς να έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.
Να χαμογελάς...
Σαν παρένθεση, θυμάμαι που είχα να δω χρόνια έναν γνωστό. Τον ρώτησα τότε "τί κάνεις?πως είναι η ζωή σου?". Η απάντηση που μου έδωσε ήταν "σκατά". Γιατί, τον ρώτησα. Δουλειά έχεις?Ναι...Σπίτι έχεις?Ναι...Κοπέλα έχεις?Ναι...Απόρησα τότε, ίσως τελικά ο άνθρωπος από φύση του να είναι αχάριστος. Γιατί κοιτάει πάντα τα καλύτερα και όχι τα χειρότερα. Έχοντας μπει σε μία εποχή που εγώ είχα χάσει δουλειά, κοπέλα και έχοντας προβλήματα υγείας και δικό μου άνθρωπο με καρκίνο, ένιωσα πολύ δυνατός που στεκόμουν δίπλα του...και αυτόν πολύ μικρό, ψεύτικο, τοσοδούλη! Δεν κλάφτηκα όμως ποτέ, δε έγραψα λυπημένα τραγούδια με κραυγές απελπισίας ενώ θα μπορούσα. Θα μπορούσα να έγραφα το καλύτερο βιβλίο, τίγκα στο κλάμα και στην θλίψη. Best seller σου λέω θα γινόταν. Δεν θα κλαυτώ για την γαμημένη μοναξιά που μας έχουν επιβάλλει άλλοι, για την κατάντια μας την κοινωνική. για την φτώχεια μας. Κλείστηκα στους τέσσερις τοίχους και πάλεψα με τον εαυτό μου. Είμαι όρθιος ακόμα και αυτό μου αρκεί. Δεν είμαι αχάριστος.
Έχουμε κάνει πολλοί, πολλά λάθη.Το πιο σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε σήμερα, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, φοβόμαστε να πούμε "κακές" λέξεις, φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια μην πληγώσουμε κάποιον,αλλά τον τσακίζουμε με επαναλαμβανόμενα ψέματα που στο τέλος λάμπουν σαν την μεγαλύτερη πικρή αλήθεια. Αφήνουμε στιγμές και πράγματα για αύριο.Ρισκάρουμε με επιπολαιότητες την μια και μόνη γαμημένη ζωή που έχουμε. Κλαίμε κρυφά από τον άλλο για να μην δηλώσουμε αδυναμία. Τα ζώα δεν λειτουργούν έτσι. Θυμάμαι που μία φορά, έβλεπα ένα βίντεο με δύο γατιά. Το ένα ήταν νεκρό και το άλλο στεκόταν εκεί για ώρες, δίπλα του.Έκλαιγε. Έκλαψα και εγώ για το πόσο απάνθρωποι είμαστε, για το μεγαλείο του "ζωικού βασιλείου" και η τότε σύντροφος μου με χλεύασε και απόρησε γιατί δεν είχα κλάψει για αυτήν ποτέ ! "Κλαις για μία γάτα??"ρώτησε...Αναρωτήθηκες ποτέ μωρή?Γιατί να κλάψω για σένα όταν δεν έχεις καταφέρει να κυλήσεις δύο τρία δάκρυα από τα μάτια μου?Ξέρεις, κλαίμε και από χαρά κάποιες φορές. Το να προσφέρεις το σώμα σου σε κάποιον δεν είναι χαρά ακριβώς. Θέλω το σώμα σου και σε άλλες στιγμές, όχι στημένο στα τέσσερα.. Το θέλω στα δύσκολα, στα προβλήματα, όχι μόνο στις διακοπές, τον καφέ, τα δώρα, τις γιορτές και τις βόλτες.
Δεν έχουμε το θάρρος να τα πούμε, να πούμε θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου.Δεν έχουμε το θάρρος να πλησιάσουμε κάποιον έτσι απλά, επειδή μας το βγάζει. Θεωρήσε λιγούρης, έτσι δεν είναι? Δεν μας φτάνει "ο βασικός μισθός", θέλουμε πάντα περισσότερα και αυτό είναι η τελική καταστροφή μας.
Ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει και γράφει , ίσως είναι λίγο από όλα αυτά.Δεν γράφει ποτέ για την ευτυχία.Ίσως γιατί δεν την ένιωσε πραγματικά ποτέ και ούτε πρόκειται. Δεν ανά πάσα στιγμή, δεν γράφει οπουδήποτε βρεθεί, χρειάζεται έμπνευση, επιβεβαίωση. Όχι, όχι, λάθος όλα αυτά.Αυτός που νιώθει, που έχει κάτι να πει, αυτός που έχει αληθινά βιώματα και πονήματα, μπορεί να γράφει ανά πάσα στιγμή. Η ποίηση είναι σαν την σκέψη. Σαν την ομιλία. Όταν μιλάμε, μπορούμε να μιλάμε "ποιητικά". Τότε είμαστε ποιητές όλοι μας.Δεν έχει σημασία τι λέξεις χρησιμοποιείς, αρκεί να είναι αληθινές. Αυτό είναι η ποίηση, η αλήθεια, ο εσωτερικός μας κόσμος κάθε στιγμή της ημέρας και της ζωής μας. Να μπορείς να εκφραστείς από αυτό που βλέπεις ή σκέφτεσαι, χωρίς ντροπές και χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Ξέρεις...δεν έχουμε πολλές αγάπες ο καθένας μας. Ένας/μία είναι η αγάπη σου...Λίγοι είναι οι φίλοι σου...Δύο είναι οι γονείς σου. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η νοοτροπία του ανθρώπου να ξεφτυλίζει λέξεις και έννοιες, επαναλαμβάνοντας τες. Πάντα ήθελα να έχω συγκεκριμένη αγάπη, συγκεκριμένους φίλους. ΄Οχι, δεν μπορώ να αγαπάω όλο τον κόσμο. Δεν θέλω.
Πως πετάς κάποιον που ξέρεις ότι σε αγαπάει όπως κανείς άλλος? Αυτό θα ήταν αρκετό για να τον αγαπήσεις και εσύ. Όχι άλλες φανταστικές αγάπες, δεν θα πάρουμε. Δεν μας αρκεί η αγάπη, θέλουμε κι άλλα, κι άλλα, να δοκιμάσουμε και να ψάχνουμε για το τέλειο, τρομάρα μας...και να καταλήξουμε που? Όταν κάνεις κατάθεση ψυχής πρέπει να λες την αλήθεια. Δεν θέλουμε φανταστικές ιστορίες, δεν θέλουμε ψεύτικα δάκρυα, δεν θέλουμε τρεμάμενες φωνές. Θέλουμε τρεμάμενα χέρια, σώματα και μάτια. Όχι να κοιτάνε τα μάτια μας... αυτά πρέπει να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πως είναι δυνατόν, όταν δεν έχεις βυθιστεί στα σκατά, όταν δεν έχεις πονέσει για μήνες (και όχι υποχρεωτικά για λίγες μέρες),όταν δεν έχεις νιώσει την πραγματική απώλεια ενός θανάτου, όταν δεν έχεις στερηθεί ένα ξεροκόμματο, να γράφεις φανφάρες μόνο και μόνο για να ακούς ένα "μπράβο, πολύ ωραίο". Μην περνάς μια εικόνα στους άλλους που δεν είσαι. Ακόμα και στον καθρέφτη σου αν κοιταχτείς, θα σου πει την αλήθεια. Τολμάς?Η ποίηση δεν θέλει επιβεβαίωση, θέλει ειλικρίνεια και χλευασμό. Θέλει απλές λέξεις, όχι κουλτουριάρικες. Εκεί καταλαβαίνεις σε τι αναγνώστη απευθύνεσαι. Δεν θέλει μόστρα, δεν θέλει έμπνευση, θέλει ξεγύμνωμα ψυχής. Όχι άλλος δηθενισμός, όχι άλλες ποιητικές φανφάρες, όχι άλλη ψεύτικη κατάθλιψη και πόνος από party animals. Πες τα πράγματα με το όνομά τους, εγώ ξέρω το όνομα σου και το όνομα μου...Εσύ?
(Άρθρο από το περιοδικό:Metal Defiance)
Δεν έχουμε το θάρρος να τα πούμε, να πούμε θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου.Δεν έχουμε το θάρρος να πλησιάσουμε κάποιον έτσι απλά, επειδή μας το βγάζει. Θεωρήσε λιγούρης, έτσι δεν είναι? Δεν μας φτάνει "ο βασικός μισθός", θέλουμε πάντα περισσότερα και αυτό είναι η τελική καταστροφή μας.
Ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει και γράφει , ίσως είναι λίγο από όλα αυτά.Δεν γράφει ποτέ για την ευτυχία.Ίσως γιατί δεν την ένιωσε πραγματικά ποτέ και ούτε πρόκειται. Δεν ανά πάσα στιγμή, δεν γράφει οπουδήποτε βρεθεί, χρειάζεται έμπνευση, επιβεβαίωση. Όχι, όχι, λάθος όλα αυτά.Αυτός που νιώθει, που έχει κάτι να πει, αυτός που έχει αληθινά βιώματα και πονήματα, μπορεί να γράφει ανά πάσα στιγμή. Η ποίηση είναι σαν την σκέψη. Σαν την ομιλία. Όταν μιλάμε, μπορούμε να μιλάμε "ποιητικά". Τότε είμαστε ποιητές όλοι μας.Δεν έχει σημασία τι λέξεις χρησιμοποιείς, αρκεί να είναι αληθινές. Αυτό είναι η ποίηση, η αλήθεια, ο εσωτερικός μας κόσμος κάθε στιγμή της ημέρας και της ζωής μας. Να μπορείς να εκφραστείς από αυτό που βλέπεις ή σκέφτεσαι, χωρίς ντροπές και χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Ξέρεις...δεν έχουμε πολλές αγάπες ο καθένας μας. Ένας/μία είναι η αγάπη σου...Λίγοι είναι οι φίλοι σου...Δύο είναι οι γονείς σου. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η νοοτροπία του ανθρώπου να ξεφτυλίζει λέξεις και έννοιες, επαναλαμβάνοντας τες. Πάντα ήθελα να έχω συγκεκριμένη αγάπη, συγκεκριμένους φίλους. ΄Οχι, δεν μπορώ να αγαπάω όλο τον κόσμο. Δεν θέλω.
Πως πετάς κάποιον που ξέρεις ότι σε αγαπάει όπως κανείς άλλος? Αυτό θα ήταν αρκετό για να τον αγαπήσεις και εσύ. Όχι άλλες φανταστικές αγάπες, δεν θα πάρουμε. Δεν μας αρκεί η αγάπη, θέλουμε κι άλλα, κι άλλα, να δοκιμάσουμε και να ψάχνουμε για το τέλειο, τρομάρα μας...και να καταλήξουμε που? Όταν κάνεις κατάθεση ψυχής πρέπει να λες την αλήθεια. Δεν θέλουμε φανταστικές ιστορίες, δεν θέλουμε ψεύτικα δάκρυα, δεν θέλουμε τρεμάμενες φωνές. Θέλουμε τρεμάμενα χέρια, σώματα και μάτια. Όχι να κοιτάνε τα μάτια μας... αυτά πρέπει να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πως είναι δυνατόν, όταν δεν έχεις βυθιστεί στα σκατά, όταν δεν έχεις πονέσει για μήνες (και όχι υποχρεωτικά για λίγες μέρες),όταν δεν έχεις νιώσει την πραγματική απώλεια ενός θανάτου, όταν δεν έχεις στερηθεί ένα ξεροκόμματο, να γράφεις φανφάρες μόνο και μόνο για να ακούς ένα "μπράβο, πολύ ωραίο". Μην περνάς μια εικόνα στους άλλους που δεν είσαι. Ακόμα και στον καθρέφτη σου αν κοιταχτείς, θα σου πει την αλήθεια. Τολμάς?Η ποίηση δεν θέλει επιβεβαίωση, θέλει ειλικρίνεια και χλευασμό. Θέλει απλές λέξεις, όχι κουλτουριάρικες. Εκεί καταλαβαίνεις σε τι αναγνώστη απευθύνεσαι. Δεν θέλει μόστρα, δεν θέλει έμπνευση, θέλει ξεγύμνωμα ψυχής. Όχι άλλος δηθενισμός, όχι άλλες ποιητικές φανφάρες, όχι άλλη ψεύτικη κατάθλιψη και πόνος από party animals. Πες τα πράγματα με το όνομά τους, εγώ ξέρω το όνομα σου και το όνομα μου...Εσύ?
(Άρθρο από το περιοδικό:Metal Defiance)
