Ο ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (ANTILIFESTYLE)

ΩΣ «ΙΔΙΟΝ» ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ (ΚΑΙΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΑΝΔΡΩΝ

  Στις 23 Ιουνίου του τρέχοντος έτους (2013), πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο του Ναού του Σωτήρος του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου η εκδήλωση με τίτλο: «Καποδίστριας – Σπινέλλι, Σήμερα : Ευρωπαϊκή Ένωση: Διάλυση ή επανεκκίνηση»   που διοργάνωσαν οι Ενεργοί Πολίτες της Αίγινας. Αγαθή τη τύχη , λόγω τριημέρου, ήμουν στην Αίγινα εκείνη την ημέρα και βλέποντας την αφίσσα της εκδήλωσης, είπα να πάω να την παρακολουθήσω.

  Πραγματικά , η εκδήλωση ήταν από τις καλύτερες και ουσιαστικώτερες εκδηλώσεις που’ χω δει! Επιπροσθέτως, ο χώρος όπου φιλοξενούνταν αυτή, ήτοι το προαύλιο του ναού του Σωτήρος του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου, ήταν άκρως επιβλητικός, αποπνέων ιστορική αύρα! Ειρήσθω εν παρόδω, ο συγκεκριμένος χώρος, που είναι ίσως το μεγαλύτερο σε μήκος κτίσμα της Ελλάδος, κτίστηκε (όπως μάθαμε από τον ομιλητή ιστορικό Ανδρέα Κούκκο) μόλις σε ένα χρόνο με τη συνδρομή όλων των κατοίκων της Αίγινας, ένα πραγματικό «κατασκευαστικό θαύμα», εν αντιθέσει με όλες αυτές τις  «σημερινές πονηρές κωλυσιεργείες»  των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων που παρατηρούνται στα δημόσια έργα.

  Μετά από αυτόν τον κατατοπιστικό, ελπίζω, πρόλογο, θα περάσω στην ανάπτυξη του κυρίως θέματος. Ερέθισμα για το κυρίως θέμα, αποτέλεσε μία σειρά ιστορικών γεγονότων που εξέθεσε ένας από τους ομιλητές της ανωτέρω εκδήλωσης ( ο ιστορικός-συγγραφέας Παναγιώτης Πασπαλιάρης) και είναι τα  εξής: πριν, κατά την διάρκεια και στην επόμενη περίοδο του Συνεδρίου της Βιέννης του 1814, που σημειωτέον,  σηματοδότησε το τέλος της Ναπολεόντειας εποχής και την αναδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής ηπείρου, ο Ι. Καποδίστριας, ως στελέχος και κατόπιν Υπουργός  Εξωτερικών της Ρωσίας, ανέπτυξε με λαμπρό τρόπο, το θέμα των δημιουργικών διπλωματικών δραστηριοτήτων του, που δεν ήταν άλλο από τη δημιουργία του Ελληνικου ανεξάρτητου κράτους.

  Ωστόσο, σε όλες αυτά τα συνέδρια και τις συγκεντρώσεις, όπου μαζεύονταν όλοι οι ευγενείς και μονάρχες της Ευρώπης (Αγγλίας , Γαλλίας και φυσικά Αυστρίας) επικρατούσε , με βάση διπλωματικά αρχεία και έγγραφα, ατμόσφαιρα «κοσμοπολιτίκης σαπίλας» με τους «ευρωπαίους μονάρχες» να επίδονται σε οινοποσίες, κραιπάλες,καθώς και σε ερωτικές περιπτύξεις! Μέσα σε αυτό το σάπιο περιβάλλον, εμφανίστηκε ο τεράστιος πολιτικός ανήρ Ιωάννης Καποδίστριας, μαυροντυμένος, σοβαρός, απλός και λιτός, έχοντας  ως ιδεολογία και στόχο τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους. Απείχε από τις κραιπάλες, τους ερωτισμούς και το lifestyle της εποχής, προτάσσοντας την ιδεολογία του, το όραμα του και την επίτευξη αυτού! Είναι χαρακτηριστικό πως ο Πρίγκηπας και Καγκελάριος Κλέμενς φον Μέττερνιχ , διπλωμάτης της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, έγινε αμέσως, φανατικός εχθρός του Καποδίστρια, λόγω των φιλελεύθερων και δημοκρατικών απόψεων του τελευταίου, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ο Καποδίστριας κατεχόταν από έντονο αντικοσμοπολιτισμό (antilifestyle), σε αντίθεση με τον ρέποντα προς την κραιπάλη και το lifestyle Μέττερνιχ (είναι χαρακτηριστικό πως ο Μέττερνιχ είχε αλλάξει τρεις γυναίκες).

  Την ίδια τακτική ακολούθησε ο Καποδίστριας,και ως Κυβερνήτης, πλεόν, του νέου Ελληνικού Κράτους, μένοντας μακρυά από μηχανορραφίες, κοσμοπολιτισμούς (λαϊφσταλιές-νεολογισμός) και επίδειξη ισχύος και εμμένοντας στα Χριστιανικά ιδεώδη της βοήθειας του πλησίον και της ταπεινότητας! Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρθηκε ανωτέρω, ότι το τεράστιο και «θηριώδες» κτήριο του ορφανοτροφείου Αιγίνης, όπου ο Μεγάλος Κυβερνήτης μάζεψε όλα τα ορφανά του πολέμου της Ελληνικής Επανάστασης κτίστηκε μέσα σε ένα χρόνο με τη συμμετοχή όλων των ντόπιων, καθότι ο Καποδίστριας με το προσωπικό του παράδειγμα και την παρουσία του ενέπνεε τους  πάντες γύρω του για την υλοποίηση μεγαλόπνοων σχεδίων!

 Πέρα από την αναφορά στο μεγάλο Κυβερνήτη (λόγω πρόσφατης εκδρομής στην πρώτη Ελληνική πρωτεύουσα : τη νήσο της Αιγίνης), κι άλλοι μεγάλοι άνδρες της Ελλάδος, υπήρξαν αντικοσμοπολίτες και προσηλωμένοι, μόνο, στην ιδεολογία τους ! Ποιος μπορεί να παραβλέψει τον ευγενή και πλούσιο στρατιωτικό Παύλο Μελά που άφησε τα σαλόνια και το κοσμοπολίτικο κλίμα της Κηφισίας για να πολεμήσει στα υγρά δάση της Μακεδονίας και τελικά να αφήσει τα κόκκαλα του εκεί για το όραμα της απελευθέρωσης της μακεδονικής γης ! Ποιος ,ακόμα, δεν θα διδαχτεί από την απάντηση που’ δωσε ο αδερφός του Νικολάου Πλαστήρα, όταν ρακένδυτος πήγε να υποβάλει άιτηση για πρόσληψη στο δήμο Πειραιά ; Τότε, λοιπόν, ο αρμόδιος υπάλληλος του δήμου , λόγω επιθέτου, τον ρώτησε τι σχέση έχει με τον πρωθυπουργό Πλαστήρα και εκείνος απάντησε : (καθ’ υπόδειξη του αδερφού του και πρωθυπουργού της Ελλάδος) «είναι αδερφός μου, αλλά ούτε εκείνος , ουτέ εγώ επιθυμώ να ληφθεί αυτό υπόψη για την πρόσληψη μου»!!!

  Κι ερχόμαστε στη «νέα πολιτική τάξη πραγμάτων της μεταπολίτευσης! Το απόλυτο χάος των πολιτικών νάνων: ένας «εθνάρχης», που χάρη «στις στενές επαφές  του με το παλάτι» προωθείται στην κεντρική πολιτική σκηνή, ένας «λαϊκος κληρονομικός ηγέτης» αγόμενος και φερόμενος από τα πάθη του, που ακόμα και ο πατέρας του προέβλεψε τον ολέθριο ρόλο του για την Ελλάδα και τόσα άλλα στίφη σύγχρονων πολιτικάντηδων που «φορούν γραβάτα και κοστούμι ή ταγέρ ,ακόμα και στον ύπνο τους»,  ξημεροβραδυάζονται σε κάθε είδους κοσμοπολίτικα (lifestyle) στέκια,ακολουθούμενοι από αιθέριες υπάρξεις θηλυκού ή αν προτιμάτε αρσενικού γένους και εναγκαλίζονται δημοσίως με «σκοτεινούς» οικονομικούς και μη παράγοντες του τόπου.

  Τελικά, ίδιον των μεγάλων ανδρών, είτε είναι πολιτικοί, είτε όχι, είτε είναι γνωστοί , είτε όχι,είναι σίγουρα η πίστη σε ιδεολογία, η μη εξάρτηση από πάθη και κοσμοπολιτισμούς (λαϊφσταλιές) και σίγουρα η ταπεινοφροσύνη.                                                                                                 

                                                                                           -Ιnnerland-

                                                                                            27/06/2013

ΠΟΙΗΣΗ & ΦΑΝΦΑΡΕΣ 

  Εναντιώνομαι σε όλη την ψευτοκουλτούρα που μας συνοδεύει χρόνια, της μαζικής θλίψης, της πλαστικοποιημένης κατάθλιψης, της λογικής "γράφω για να πονέσουν άλλοι" που ίσως να τύχει ένα βίωμα τους να έχει ομοιότητες με κάτι που διάβασε κάποιος. Ποτέ μου δεν διάβασα ποίηση, δεν είμαι του βιβλίου, ελάχιστα αποσπάσματα και συγγραφικές τσόντες μου ήταν αρκετές για να καταλήξω. Τελικά τί είναι αληθινή ποίηση? Είναι ένας επαγγελματίας που γράφει για πόνο και συναισθήματα για να ζήσει από αυτά? Να πληρωθεί και να βάλει υπογραφές σε ένα βιβλίο? Να στοχοποιήσει πονεμένους ανθρώπους που μέσα στην μοναξιά τους θα ψάξουν (α)διέξοδο σε ψεύτικα λόγια και ιστορίες? Την ψεύτικη θλίψη την συναντάς και  σε ένα, ακόμα και στην μουσική. Χιλιάδες δακρυστάλαχτα τραγουδάκια με στίχους κατάμαυρους από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που γράφουν. Πουλάει όμως αυτό. Πουλάει το κροκοδείλιο δάκρυ, η καψούρα, ο χωρισμός, η μοναξιά, οι ανεκπλήρωτοι (κάποτε μεγάλοι)έρωτες που έσβησαν. 

  Έχω γνωρίσει κάποια άτομα που γράφουν...Τα χω γνωρίσει πολύ καλά θα έλεγα. Και είναι σαν να κάνουν μία εξαναγκαστική καταγραφή, είναι ψεύτικοι...να τα δούμε όλα μαύρα, την ώρα πουαυτός που τα γράφει ζει την απόλυτη ευτυχία ή τουλάχιστον έτσι νομίζει, γυρνώντας από μπαρ σε κλαμπ, από κρεβάτι σε κρεβάτι, πετώντας λεφτά δεξιά και αριστερά, ξερνοβολώντας αλκοόλ και πρέζες. Και τελικά τι είναι απόλυτη ευτυχία σήμερα? Έτσι όπως έχουμε γίνει, η απάντηση είναι πολύ απλή.Να έχεις την υγεία σου, ένα σπίτι να μείνεις, μια δουλειά, έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται και να μοιράζεσαι μαζί του ψυχή και σώμα, να γεράσεις μαζί του και να δει ο ένας τα χάλια του άλλου, να ταξιδεύεις με ένα αυτοκίνητο ή έστω με το μυαλό σε μέρη άγνωστα, να περιμένεις να δεις δύο μάτια που θα σου δώσουν φως. Να κάνεις πράγματα που γουστάρεις να κάνεις χωρίς να έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. 

Να χαμογελάς...

  Σαν παρένθεση, θυμάμαι που είχα να δω χρόνια έναν γνωστό. Τον ρώτησα τότε "τί κάνεις?πως είναι η ζωή σου?". Η απάντηση που μου έδωσε ήταν "σκατά". Γιατί, τον ρώτησα. Δουλειά έχεις?Ναι...Σπίτι έχεις?Ναι...Κοπέλα έχεις?Ναι...Απόρησα τότε, ίσως τελικά ο άνθρωπος από φύση του να είναι αχάριστος. Γιατί κοιτάει πάντα τα καλύτερα και όχι τα χειρότερα. Έχοντας μπει σε μία εποχή που εγώ είχα χάσει δουλειά, κοπέλα και έχοντας προβλήματα υγείας και δικό μου άνθρωπο με καρκίνο, ένιωσα πολύ δυνατός που στεκόμουν δίπλα του...και αυτόν πολύ μικρό, ψεύτικο, τοσοδούλη! Δεν κλάφτηκα όμως ποτέ, δε έγραψα λυπημένα τραγούδια με κραυγές απελπισίας ενώ θα μπορούσα. Θα μπορούσα να έγραφα το καλύτερο βιβλίο, τίγκα στο κλάμα και στην θλίψη. Best seller σου λέω θα γινόταν. Δεν θα κλαυτώ για την γαμημένη μοναξιά που μας έχουν επιβάλλει άλλοι, για την κατάντια μας την κοινωνική. για την φτώχεια μας. Κλείστηκα στους τέσσερις τοίχους και πάλεψα με τον εαυτό μου. Είμαι όρθιος ακόμα και αυτό μου αρκεί. Δεν είμαι αχάριστος.

  Έχουμε κάνει πολλοί, πολλά λάθη.Το πιο σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε σήμερα, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, φοβόμαστε να πούμε "κακές" λέξεις, φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια μην πληγώσουμε κάποιον,αλλά τον τσακίζουμε με επαναλαμβανόμενα ψέματα που στο τέλος λάμπουν σαν την μεγαλύτερη πικρή αλήθεια. Αφήνουμε στιγμές και πράγματα για αύριο.Ρισκάρουμε  με επιπολαιότητες την μια και μόνη γαμημένη ζωή που έχουμε. Κλαίμε κρυφά από τον άλλο για να μην δηλώσουμε αδυναμία. Τα ζώα δεν λειτουργούν έτσι. Θυμάμαι που μία φορά, έβλεπα ένα βίντεο με δύο γατιά. Το ένα ήταν νεκρό και το άλλο στεκόταν εκεί για ώρες, δίπλα του.Έκλαιγε. Έκλαψα και εγώ για το πόσο απάνθρωποι είμαστε, για το μεγαλείο του "ζωικού βασιλείου" και η τότε σύντροφος μου με χλεύασε και απόρησε γιατί δεν είχα κλάψει για αυτήν ποτέ ! "Κλαις για μία γάτα??"ρώτησε...Αναρωτήθηκες ποτέ μωρή?Γιατί να κλάψω για σένα όταν δεν έχεις καταφέρει να κυλήσεις δύο τρία δάκρυα από τα μάτια μου?Ξέρεις, κλαίμε και από χαρά κάποιες φορές. Το να προσφέρεις το σώμα σου σε κάποιον δεν είναι χαρά ακριβώς. Θέλω το σώμα σου και σε άλλες στιγμές, όχι στημένο στα τέσσερα.. Το θέλω στα δύσκολα, στα προβλήματα, όχι μόνο στις διακοπές, τον καφέ, τα δώρα, τις γιορτές και τις βόλτες.
   Δεν έχουμε το θάρρος να τα πούμε, να πούμε θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου.Δεν έχουμε το θάρρος να πλησιάσουμε κάποιον έτσι απλά, επειδή μας το βγάζει. Θεωρήσε λιγούρης, έτσι δεν είναι? Δεν μας φτάνει "ο βασικός μισθός", θέλουμε πάντα περισσότερα και αυτό είναι η τελική  καταστροφή μας.
   Ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει και γράφει , ίσως είναι λίγο από όλα αυτά.Δεν γράφει ποτέ για την ευτυχία.Ίσως γιατί δεν την ένιωσε πραγματικά ποτέ και ούτε πρόκειται. Δεν ανά πάσα στιγμή, δεν γράφει οπουδήποτε βρεθεί, χρειάζεται έμπνευση, επιβεβαίωση. Όχι, όχι, λάθος όλα αυτά.Αυτός που νιώθει, που έχει κάτι να πει, αυτός που έχει αληθινά βιώματα και πονήματα, μπορεί να γράφει ανά πάσα στιγμή. Η ποίηση είναι σαν την σκέψη. Σαν την ομιλία. Όταν μιλάμε, μπορούμε να μιλάμε "ποιητικά". Τότε είμαστε ποιητές όλοι μας.Δεν έχει σημασία τι λέξεις χρησιμοποιείς, αρκεί να είναι αληθινές. Αυτό είναι η ποίηση, η αλήθεια, ο εσωτερικός μας κόσμος κάθε στιγμή της ημέρας και της ζωής μας. Να μπορείς να εκφραστείς από αυτό που βλέπεις ή σκέφτεσαι, χωρίς ντροπές και χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού.
  Ξέρεις...δεν  έχουμε πολλές αγάπες ο καθένας μας. Ένας/μία είναι η αγάπη σου...Λίγοι είναι οι φίλοι σου...Δύο είναι οι γονείς σου. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η νοοτροπία του ανθρώπου να ξεφτυλίζει λέξεις και έννοιες, επαναλαμβάνοντας τες. Πάντα ήθελα να έχω συγκεκριμένη αγάπη, συγκεκριμένους φίλους. ΄Οχι, δεν μπορώ να αγαπάω όλο τον κόσμο. Δεν θέλω.
   Πως πετάς κάποιον που ξέρεις ότι σε αγαπάει όπως κανείς άλλος? Αυτό θα ήταν αρκετό για να τον αγαπήσεις και εσύ. Όχι άλλες φανταστικές αγάπες, δεν θα πάρουμε. Δεν μας αρκεί η αγάπη, θέλουμε κι άλλα, κι άλλα, να δοκιμάσουμε και να ψάχνουμε  για το  τέλειο, τρομάρα μας...και να καταλήξουμε που? Όταν κάνεις κατάθεση ψυχής πρέπει να λες την αλήθεια. Δεν θέλουμε φανταστικές ιστορίες, δεν θέλουμε ψεύτικα δάκρυα, δεν θέλουμε τρεμάμενες φωνές. Θέλουμε τρεμάμενα χέρια, σώματα και μάτια. Όχι να κοιτάνε τα μάτια μας... αυτά πρέπει να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πως είναι δυνατόν, όταν δεν έχεις βυθιστεί στα σκατά, όταν δεν έχεις πονέσει για μήνες (και όχι υποχρεωτικά για λίγες μέρες),όταν δεν έχεις νιώσει την πραγματική απώλεια ενός θανάτου, όταν δεν έχεις στερηθεί ένα ξεροκόμματο, να γράφεις φανφάρες μόνο και μόνο για να ακούς ένα "μπράβο, πολύ ωραίο". Μην περνάς μια εικόνα στους άλλους που δεν είσαι. Ακόμα και στον καθρέφτη σου αν κοιταχτείς, θα σου πει την αλήθεια. Τολμάς?Η ποίηση δεν θέλει επιβεβαίωση, θέλει ειλικρίνεια και χλευασμό. Θέλει απλές λέξεις, όχι κουλτουριάρικες. Εκεί καταλαβαίνεις σε τι αναγνώστη απευθύνεσαι. Δεν θέλει μόστρα, δεν θέλει έμπνευση, θέλει ξεγύμνωμα ψυχής. Όχι άλλος δηθενισμός, όχι άλλες ποιητικές φανφάρες, όχι άλλη ψεύτικη κατάθλιψη και πόνος από party animals. Πες τα πράγματα με το όνομά τους, εγώ ξέρω το όνομα σου και το όνομα μου...Εσύ?

                                                                      (Άρθρο από το περιοδικό:Metal Defiance)  

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Ένας ηλικιωμένος Ινδιάνος, προσπάθησε να διδάξει ένα μάθημα ζωής στον εγγονό του, λέγοντας του την εξής ιστορία.

"Μέσα μας, γίνεται μια μάχη. Μια μάχη δίχως τέλος, μεταξύ δύο λύκων. Ο ένας λύκος είναι κακός, ζηλόφθονος, λυπημένος, άπληστος, αλαζόνας, μεμψίμοιρος, οι ενοχές του τον κυνηγάνε, νιώθει πάντα κατώτερος, ψεύδεται και θέλει να έχει πάντα το πάνω χέρι. Μεγάλος εγωιστής." Συνεχίζοντας είπε, "Ο άλλος είναι καλός, ειρηνικός, χαρούμενος, ελπιδοφόρος, γαλήνιος, ταπεινός, ενσυναισθητός, γενναιόδωρος, συμπονετικός, έμπιστος, τους αγαπάει όλους και λέει πάντα την αλήθεια. Η μάχη αυτή γίνεται μέσα σου και μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου".

Ο νεαρός, σκεπτόμενος στην αρχή, μετά από λίγο ρώτησε, "Ποιός από τους δύο θα νικήσει;". Ένα μειδίαμα φάνηκε στα χείλη του ηλικιωμένου Ινδιάνου και με απλότητα απάντησε, "Αυτός που ταΐζεις."

Ακούγοντας αυτήν την ιστορία αδέρφια μου, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε πως η επιλογή είναι πάντα δική μας, για το ποιοί είμαστε. Ο Θεός μας έχει χαρίσει το μεγαλείο, του να είμαστε ελεύρθεροι, κάτι που εμείς πολλές φορές ξεχνάμε. Καθημερινά ακούμε τον εαυτό μας να λέει, "ο διάβολος με έκανε να κάνω την αμαρτία". Όσο και να μας πειράξει αυτός, αν εμείς αγαπάμε τον Χριστό θα αντισταθούμε. Όταν κάποιος σε οπλίζει με ένα μαχαίρι ή ένα όπλο, η επιλογή πάλι δική σου είναι, αν θα σκοτώσεις ή όχι. Δεν θα υπάρξει στιγμή στην ζωή μας όπου δεν θα έχουμε την δυνατότητα της επιλογής, από το μικρό ψεματάκι που θα πούμε μέχρι την ώρα εκείνη που θα μας προσφερθεί το χάραγμα, η επιλογή είναι δική μας. Για αυτό πάντα να ελέγχουμε τον εαυτό μας, να σκεφτόμαστε, " Σήμερα κάναμε την μικρή μας υπέρβαση;" είτε αποφεύγοντας το μικρό ψεματάκι, είτε το μεγάλο. Οι μικρές υπερβάσεις με την βοήθεια του Θεού, θα μας οδηγήσουν στην μεγάλη. Μόνο την πρόθεση μας να δει ο Θεός, το 1+1 το κάνει 3. Γιατί; Γιατί είναι Θεός.

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λοιπόν, ο καλός λύκος στην μάχη και μακάρι ο Κύριος Ιησούς Χριστός να μας γιατρέψει τις πληγές. Αμήν. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ...ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

  Παρακολουθώντας σήμερα (30-1-2013) το μεσημέρι μία ενημερωτική εκπομπή ευειδούς κυρίας, είδα μία σχετική έρευνα για ένα θέμα που καιρό τώρα στριφογυρνούσε στο μυαλό μου. Το θέμα αυτό είχε αποκρυσταλλωθεί μέσα μου και από αυτό προήλθε ο τίτλος του σχετικού γραπτού.

   Το περί ου ο λόγος, λοιπόν, θέμα σχετίζεται με την αδιαφορία της νεολαίας και κατά κύριο λόγο της μαθητιώσας για την απόκτηση γνώσης και γενικότερα παιδείας. Ξεκινώντας, λοιπόν, από την προρρηθείσα έρευνα, θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή αναφερόταν στη διαπίστωση εκπαιδευτικών σε σχολεία, σχετικά με τη μείωση της σχολικής απόδοσης των μαθητών. Συγκεκριμένα, παρατηρήθηκε ότι μεγάλη μερίδα σχετικά καλών μαθητών, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχασε το ενδιαφέρον της για το διάβασμα και κατά συνέπεια έπεσε η σχολική απόδοσή της.

   Σε άλλες συνθήκες, προσωπικά μιλώντας, δεν θα έδινα καθόλου βάση σε τέτοιου είδους έρευνες και "αριθμολαγνείες", οι οποίες γεμίζουν τις δημοσιογραφικές στήλες και οι οποίες μιλάνε για αποδόσεις των μαθητών σαν να αναφέρονται σε αποδόσεις αγώνων στοιχήματος! Ωστόσο, πίσω από τη συγκεκριμένη έρευνα και τη διαπίστωση αυτής διέκρινα αίτια που εδράζονται σε ιδεολογικές βάσεις.

    Οι ιδεολογικές αυτές βάσεις της αδιαφορίας της νεολαίας για καταβολή κόπου, ένεκα της γνώσης και της παιδείας ερείδονται επί κοινωνιολογικών παρατηρήσεων. Τουτέστιν, οι ηλικιακές ομάδες των νέων από 15 έως 18 και από 19 έως 25 ετών παρατηρώντας τις μεγαλύτερες γενιές που κυμαίνονται ηλικιακά από το 26ο έως το 40ο έτος, υποβάλλουν στους εαυτούς τους, πρώτα και κατόπιν στους άλλους ένα αφοπλιστικό ερώτημα: " οι μεγαλύτερες γενιές που κοπίασαν για γνώση, τί κατάλαβαν από επαγγελματικής και οικονομικής απόψεως;"

     Το ως άνω ερώτημα  είναι όντως αφοπλιστικό και μπορεί, κάλλιστα, να παίξει το ρόλο του ιδεολογικού ινστρούχτορα (sic), κατά τους κοινωνικούς αγωνιστές, ώστε, πλέον, να καθιερωθεί η ιδεολογική αδιαφορία των νέων για μόρφωση γενικά. Έτσι,πλέον, παρατηρείται μία ουσιώδης διαφορά, ένα πέρασμα από την αδιαφορία που επιδείκνυαν,μέχρι πρότινος, οι νέοι για απόκτηση μόρφωσης και η οποία εδράζονταν στην καλοπέραση της εποχής στην αδιαφορία για μόρφωση, λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων. Το χείριστο στην όλη υπόθεση είναι, τελικά, ότι πέρα από την αδιαφορία για την απόκτηση επαγγελματικής γνώσης, οι νέοι θα αδιαφορούν και για την απόκτηση παιδείας, ακόμη ακόμη και για την καθημερινή τους πληροφόρηση, σχετικά με τα πανελλαδικά και παγκόσμια τεκταινόμενα! Στο τέλος, βλέπω την πλειοψηφία των νέων να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή μόνο "για να ποτίσει τις ντομάτες στο farmville"! 

Καλωσήλθατε "στη νέα εποχή της ιδεολογικής απληροφόρησης και αμορφωσιάς"!

                                                                                                         -Innerland-

                                                                                                         30-01-2013

                                                                                                       + Ημέρα εορτής των 

                                                                                                     τριών Μεγάλων και Αγίων

                                                                                                     Ιεραρχών,προστατών της 

                                                                                                    παιδείας και των γραμμάτων

                                                      

            

Η εξέγερση των ζώων

   Κάνοντας κανείς μία γρήγορη ανασκόπηση τα τρία (σχεδόν) προηγούμενα έτη στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας, τί διαπιστώνει; Κινδυνολογίες για πτώχευση της χώρας, διαπιστώσεις ελληνικής διαφθοράς, αναφορές "σε οικονομικούς τιτανικούς", ψήφιση μνημονίων, πτώση βιοτικού επιπέδου , αυτοκτονίες και περαιτέρω πτώση του βιοτικού επιπέδου!

   Στον  αντίποδα αυτής της ρεαλιστικής (δυστυχώς) αποτίμησης βρίσκονται "οι ψευδεπίγραφες προβλέψεις" των κυβερνώντων περί επερχόμενης ανάπτυξης της χώρας και εξόδου από την παρούσα δεινή κατάσταση.

   Εντάξει, οι περισσότεροι εξ' ημών θα παρομοιάσουμε αυτήν την τακτική με τη γνωστή μέθοδο "του καρότου και του μαστιγίου" που ακολουθείται στα υπομονετικά τετράποδα υποζύγια και συγκεκριμένα στα γαϊδουράκια. Εξάλλου, πλειστάκις, έχουμε ακούσει από τους "εθνικούς μας υποβολείς" (βλέπε ΜΜΕ) ότι αυτήν η τακτική ακολουθείται από τη γερμανική κυβέρνηση ως προς τον Ελληνικό λαό και φυσικά ως προς "την άμοιρη" και "ανεύθυνη" για τα δεινά μας "ελληνική κυβέρνηση", η οποία ίσα-ίσα κάνει ό,τι μπορεί για να αποσοβήσει τον κίνδυνο του εθνικού ολέθρου.

       

  Εκείνο, όμως, πραγματικά, που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι η ως άνω αναφερόμενη τακτική "του καρότου και του μαστιγίου" απευθύνεται , πρωτίστως, σε ζώα! Συγκεκριμένα, όπως προαναφέρθηκε, απευθύνεται σε τετράποδα υποζύγια των οποίων η κύρια (ίσως και η μοναδική) αρετή είναι η υπομονή. Τώρα, πως αυτά τα κατά τ' άλλα συμπαθή τετράποδα παρομοιάζονται με κυβέρνηση ανθρώπων και "με κυρίαρχο λαό" είναι ένα εύλογο ερώτημα που ίσως η απάντησή του εδράζεται σε αρχέγονα κατάλοιπα "ζωομορφισμού" στους ανθρώπους ή "ανθρωπομορφισμού" στα ζώα!

   Πάντως, σε κάθε περίπτωση, εάν κάποιος κάνει μία ενδελεχή αναδρομή  και αναλογιστεί, εν προκειμένω, το πως διήγε αυτός, συγκεκριμένα, στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας, τον προσωπικό του βίο, μάλλον, θα καταλήξει να δεχτεί ως απάντηση στα ανωτέρω εύλογο ερώτημα "το ζωομορφισμό" των ανθρώπων και εν προκειμένω των νεοελλήνων (βλέπε περίοδο ,μεταπολίτευσης και μετά). Και τούτο , διότι οι περισσότεροι εξ' ημών τί έχουν να θυμούνται από τον πρότερο "βίο άνεσης", κατά τα χρόνια της "προηγούμενης χρυσής δεκαετίας", πάρεξ ενασχολήσεις με κάθε είδους καλοπέραση (σεξ, μπουζούκια, λούσα, ταξίδια, ομάδες αθλητικές);

   Και το ερώτημα είναι ότι, αφού αποκτηνωθήκαμε σε μέρες ευημερίας (υποτίθεται οικονομικής, αλλά και άλλης μορφής-κοινωνικής, πολιτισμικής) δεν θα αποκτηνωθούμε σε μέρες δυσπραγίας και καθολικής δυστυχίας;

   Όσον αφορά στην μόνιμη επωδό όλων μας για αντιμετώπιση της παρούσας τραγικής κατάστασης που είναι η εξέγερση, κι αυτή, δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει αποκτηνωμένη μορφή, μοιάζοντας με "εξέγερση των ζώων"!

                                                                                                                           -Innerland-