"Μην ξεχάσεις να ξαναγυρίσεις"

   

  Είναι μέρες τώρα ή μάλλον μήνες, που ο Γεράσιμος βρίσκεται διαρκώς σε ένταση και νευρικότητα.Είναι νέος στην ηλικία και πατέρας τριών παιδιών.Δεν είναι,όμως, τα παιδιά το πρόβλημα.Ας είναι μικρά.Καθόλου δεν τον κουράζουν.Ούτε και η εργασία του που τον αναγκάζει να βρίσκεται καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας με τους πολυσύχναστους δρόμους και τους εξαντλητικούς ρυθμούς.Άλλο είναι αυτό που τον κουράζει: η σχέση του με τη Δήμητρα τη σύζυγό του.

   Είναι αρκετά χρόνια μαζί, αλλά τώρα πια ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Αισθάνεται αφόρητη  την πίεση. Σε όλα του φέρνει αντίρρηση. Για όλα θέλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.Χαρακτήρας δυναμικός η Δήμητρα δεν αγφήνει περιθώρια για συζήτηση.όπως το σκέφτεται έτσι θέλει να γίνει. Γι' αυτό κι ο Γεράσιμος δενθέλει να μιλάει. Κλείνει το στόμα του και φεύγει...Πού πάει;...Οπουδήποτε αλλού εκτός από το σπίτι: παραμένει στο γραφείο του μέχρι αργά, πηγαίνει βόλτες με φίλους για να ξεχνιέται και ακόμη, ως άνθρωπος χαρισματούχος και ικανός που είναι,ασχολείται με πλήθος δραστηριότητες που του δίνους κάποια διέξοδο...

   Αποτέλεσμα; Το χάσμα διαρκώς να μεγαλώνει και η Δήμητρα,χωρίς καμία υποψία για το δικό της μερίδιο ευθύνης να εκφράζει τα δικά της δικαιολογημένα παράπονα: "Γιατί λείπει διαρκώς; Πού πάει και με αφήνει μόνη μου; Είναι πιο σημαντικές οι δουλειές από την οικογένεια;Δεν βλέπει ότι τα παιδιά θέλουν τον πατέρα τους;..."

   Όμως ο Γεράσιμος δεν ακούει πια τίποτα και κανέναν, Ήδη έχει δρομολογήσει το σχέδιό του.Θα φύγει οριστικά. Αν κάτι τον κρατά ακόμα, είναι τα πιαδιά. Μόνο αυτόν τον αναχαιτίζει.

       

     Τα παιδιά! Αχ, αυτά τα παιδιά!...Πόσο τα αγαπά!Είδικά ο μεγάλος που όλοι τον λένε πιστό αντίγραφο του πατέρα του,τώρα που πήγε και στο Δημοτικό, πόση χαρά τους δίνει με την ευστροφία του και τον αυθορμητισμό του! Και σήμερα τι ήταν αυτό που πάλι του είπε;...

    Δεν είχε προλάβει ο νεαρός πατέρας να γυρίσει από τη δουλειά του και ως συνήθως ετοιμάστηκε να ξαναφύγει.Πήγαινε να δει το σπίτι ενός φίλου. Ήταν άδειο και σκεπτόταν να το νοικιάσει για να εκτελέσει επιτέλους,επιτέλους, το σχέδιο της φυγής του.

    -Πού πας μπαμπά;ρώτησε εξεταστικά ο μικρός;

    -Θα βγω λίγο έξω, απάντησε εκείνος αμήχανα.

    -Πού θα πας;ξαναείπε ο γιος με την επιμονή των παιδιών που δεν σου αφήνει περιθώρια.

    -Θα πάω βόλτα με τον κουμπάρο μας τον Χρήστο.

    -Βόλτα μουρμούρισε η Δήμητρα που άκουγε απο μακριά.

    -Βόλτα..., μονολόγησε κι ο μικρός.Πόσο θα ήθελε κι εκείνος να πάει βόλτα με τον πατέρα του!Δεν του το είπε όμως.Όταν ,όμως, τον είδε να βγαίνει στην πόρτα,έτρεξε από πίσω του.

     -Μπαμπά!...φώναξε με όλη τη δύναμή του.

     -Τί είναι, αγόρι μου;

     -Μπαμπά, να περάσεις καλά!Και...μην ξεχάσεις να ξαναγυρίσεις!

    Ο Γεράσιμος ένιωσε ρίγηος να τον διαπερνά.Γύρισε και σήκωσε τον μικρό ψηλά. Τον έβαλε πάνω στους ώμους του.Ήταν ένα παιχνίδισμα που άρεσε στον γιο του,αλλά και μία κίνηση αστραπιαία,ώστε να μη δει ο μικρός τα δάκρυα που κύλησαν εκεόινη την ώρα από τα μάτια του.

      Στο μεταξύ η πιο μιικρή κορούλα τους που έπαιζε λίγο πιο πέρα, έτρεξε και γαντζώθηκε από το πόδι του πατέρα. Τώρα τον είχαν "δέσει" για τα καλά.πώς μπορούσε να φύγει;...

       Με δυσκολία μπόρεσε ο Γεράσιμος να συγκρατήσει τα δάκρυά του μπροστά στα παιδιά. Όταν,όμως, την άλλη μέρα πήγε και συνάντησε τον πνευματικό του πατέρα,εκεί ξέσπασε σε λυγμούς...

     Τον συμπόνεσε ο διακριτικός Γέροντας και τον αγκάλιασε με στοργή. Ύστερα τού μίλησε με λόγια παρηγορητικά και ενισχυτικά:

      -Παιδί μου, να ξέρεις ότι τα μικρά παιδιά εξαιτίας της καθαρότητος που διαθέτουν, έχουν την Χάρι του Θεού και συμβαίνει πολλές φορές να διατυπώνουν με απλότητα σοφές και φωτισμένες σκέψεις.Δέξου κι εσύ τη φωνή του παιδιού σου ως φωνή αγγέλου, ωε μήνυμα από τον ουρανό! 

       Ναι, Γεράσιμε, "μην ξεχάσεις να ξαναγυρίσεις"!Το σπίτι σου σε περιμένει.Δεν είναι μόνο τα παιδιά σου που σε έχουν ανάγκη.Εϊναι και η καλή σου σύζυγος. η οποία δεν μπορεί με άλλο τρόπο να ξεπεράσει τις αδυναμίες της παρά μόνο με τη δική σου υπομονή και αγάπη.Η δική σου ενάρετη ζωή, η ταπείνωση και η συγχωρητικότητα θα οικοδομούν στην ψυχή της ανάλογες αρετές και θα την δεις να γίνεται σιγα-σιγά πιο διαλλακτική. κ΄'ανε υπομονή και θα δεις θαυμαστή αλλαγή!

     Καλό μου παιδί. "...να ξαναγυρίσεις"!

     Να ξαναγυρίσεις σ' εκείνο τον πρώτο καλό καιρό του γάμου σας. Θυμάσαι με τί χαρά και ενθουσιασμό ξεκινήσατε, με πόσα όνειρα και προσδοκίες!...Κάνε ό,τι μπορείς για να επανέλθει η μεταξύ σας αγάπη και να αναβιώσει ακόμη πιο δυνατή! Ακόμη πιο γνήσια!

     Σήμερα που ήρθες στην Εξομολογήση,πόμεσα που σε είδα τσακισμένο και πληγωμένο.Μού έδωσες όμως και μεγάλη χαρά, διότι ύστερα από τόσο καιρό ήλθες να ακουμπήσεις τον πόσο σου κάτω από τον Εσταυρωμένο.Αυτός θα σου δίνει δύναμη, παιδί μου.Σήκωσε κι έσυ τον δικό σου στσυρό και μη φοβάσαι.Ο δρόμος του Γολγοθά είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Ανάσταση.Εϊναι σταυραναστάσιμος ο δρόμος της συζυγίας. Μακάριος όποιος τον ακολουθεί με ακλόνητη πίστη και ελπίδα στον Κύριο.Τί λες;Είσαι έτοιμος να ακολουθήσεις κι εσύ αυτόν τον δρόμο;...

                                             πηγή: περιοδικό " ο Σωτήρ". τεύχος 2175,15 Απριλίου 2018

Μην αρνείσαι την κρίση μου

 Είναι πια η ώρα Του να μιλήσει...

 Μακρά συζήτηση είχε ήδη προηγηθεί μεταξύ του πάσχοντος Ιώβ και των φίλων του, που δυστυχώς τόση ώρα μιλούσαν εκ του ασφαλούς και ούτε ίχνος συμπάθειας δεν είχαν να επιδείξουν προς τον φίλο τους, ο οποίος έλιωνε κυριολεκτικά μέσα στα δεινά που τον είχαν βρει. Να τον παρηγορήσουν (δήθεν) ήρθαν, αλλά αυτοί αληθινό κατηγορητήριο εξαπέλυσαν εναντίον του, υποστήριζοντας ότι οι πολλές  του αμαρτίες,αυτές ήταν που τον κατέστησαν άθλιο και δυστυχή και ότι ακριβώς για τον λόγο αυτόν ο Θεός κινήθηκε τιμωρητικά εναντίον του!...

  Δεν έφταναν οι ταλαιπωρίες του, δεν έφταναν τα απρεπή λόγια της συζύγου του,που τον παρακινούσε να βλασφημήσει τον Θεό και να πεθάνει,είχε τώρα και τους τρεις φίλους του να του λένε ότι είναι πολύ αμαρτωλός για να βασανίζεται έτσι. Πόσο να αντέξει ο δυστυχής Ιώβ; Γι'αυτό και στην προσπάθειά του να τους αποδείξει την αθωότητα που του καταλόγιζε η συνείδησή του, ίσως κάπου δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί το μεγαλειώδες σχέδιο του Θεού γι' αυτόν, ίσως νόμισε πως ο Θεός υπερβολικά αυστηρός υπήρξε μαζί του. Λόγος ασέβειας από το στόμα του δεν βγήκε, όμως πώς να τα συμβιβάσει όλα αυτά μέσα του;Δεν μπορούσε να καταλάβει ο Ιώβ.

-Γιατί όλα αυτά σε μένα;φώναξε με πόνο...

  Και να που μετά απ' όλα αυτά ,είναι ήδη η ώρα του Θεού να μιλήσει...

  Ο Κύριος μέσα σε μεγαλοπρεπή δόξα, που υποδηλωνόταν από τη νεφέλη που κάλυψε τον τόπο,άρχισε να ομιλεί προς τον Ιώβ.

   Του είπε και άλλα,με τα οποία του απεδείκνυε την πληρη αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει στην ολότητά του το μεγαλειώδες σχέδιο του Θεού γι' αυτόν. Και κάπου εκεί, για δεύτερη φορά του υπέδειξε:

  _ Μη φύγεις, Ιώβ. Ζώσου τη ζώνη σου σφιχτά, στάσου απέναντί μου με ανδρεία και απάντησέ μου σ' αυτό που θα σε ρωτήσω.

Και συνεχίζει ο άγιος Θεός:

  -"Μη αποποιού μου  το κρίμα.Οίει δε με άλλως σοι    κεχρηματικέναι ή ίνα αναφανής δίκαιος; ῾(Ιώβ μ᾽ 40,8).Μην αρνείσαι τη δίκαιη κρίση μου και ενέργεια.Νομίζεις ότι Εγώ  αποφάσισα και έκανα όσα έκανα σε σένα για άλλον λόγο, παρά για να αναδειχθείς δίκαιος ενώπιον μου, τέλειος, πλήρης;

  Φοβερός λόγος του αγίου Θεού. Φοβερός, διότι προέρχεται κατευθείαν από το αψευδές στόμα Του και δίνει με την ερωτηματική αυτή μορφή σαφέστατη την αιτία και τον σκοπό για τον οποίο παρεχώρησε στον Ιώβ να πάθει όσα έπαθε. Και ο λόγος και ο σκοπός αυτός δεν ήταν άλλος από το να αποδειχθεί ο άνθρωπος εκείνος δίκαιος, δηλαδή τέλειος στην αρετή, όσιος, άγιος ενώπιον του Θεού.

   Φοβερός ο λόγος του αγίου Θεού!Και ισχύει για πάντα, για τον καθένα από έμας, που όχι σπάνια δοκιμάζομαστε όπως ο Ιώβ, λιγότερο ή περισσότερο.

   ῾Μη αποποιού μου το κρίμα῾. μην αρνείσαι και μην αποκρούεις την απόφαση και ενέργειά μου προς εσένα. Και σχολιάζει ευστοχότατα ο πολύς Ωριγένης : ῾Τούτου του ρητού ως χρησίμου μνημονεύωμεν,όταν ο Θεός παθείν τι ημάς κρίνη ῾.Αυτό το θείο  ρητό να το θυμόμαστε, καθώς είναι πολύ χρήσιμο, όταν ο Θεός κρίνει και για μας κάτι να πάθουμε. Και συνεχίζει: για παράδειγμα να χάσουμε ένα παιδί μας, να ζημιωθούμε ως προς τη θέση που κατείχαμε, να αρρωστήσουμε, οτιδήποτε παρόμοιο να υποστούμε. ῾Ουδέν τούτων οιόν τε εστί παθείν ημάς μη κρίνοντος του Θεού῾.Τίποτε από αυτά δεν είναι δυνατόν να πάθουμε, αν ο Θεός δεν το κρίνει και δεν το αποφασίσει έτσι. Και επειδή τίποτε δεν γίνεται ῾χωρίς κρίματος῾, χώρις την κρίση του Θεού, γι᾽αυτό λέει: ῾Μη αποποιού μου το κρίμα῾, μην αρνείσαι αυτό που έκρινα για σένα.

  Και γιατί έτσι κρίνει κάποτε ο Θεός;

  Ἵνα αναφανής δίκαιος῾. Για να αποδείξω σε όλους και καταστήσω φανερή τη δικαιοσύνη σου, την αρετή σου. ῾Δίκαιος ης, αλλ᾽ουκ ης φανερός.Υπομονής είχες, έδει με αφορμήν παρασχείν του λάμψαι σου την υπομονήν. Είχες ανδρείαν, αλλ᾽εκρύπτετο εν σοι, οι συμβεβηκότες πόνοι έδειξάν σοι την ανδρείαν῾. Είχες υπομονή, έπρεπε όμως Εγώ να δώσω την αφορμή να λάμψει η υπομονή σου.Είχες ανδρεία, αλλά ήταν κρυμμένη μέσα σου, οι θλίψεις που σε βρήκαν την φανέρωσαν .

  Ἵνα αναφανής δίκαιος῾.Γι᾽αυτό ο Θεός κάποτε επιτρέπει τη δοκιμασία στη ζωή μας. Για να αποδειχθούμε δίκαιοι῾, τέλειοι,άγιοι. Να γίνουμε δηλαδή άγιοι. Αυτός είναι ο λόγος, που τόσο ξεκάθαρα δηλώνεται από το στόμα του παντοκράτορος Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.

  Και που ακόμα πιο καθαρά  επαναλαμβάνεται στην Καινή: ῾...εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού῾ (Εβρ.ιβ᾽12,10).Για να μεταλάβουμε,να γίνουμε μέτοχοι στην αγιότητα και μακαριότητά Του.

  Τί υψηλότερο αλήθεια από αυτό;

       πηγή: περιοδικό ῾Σωτήρας῾, τεύχος 2174, 1 Απριλίου 2018