ΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι είναι αυτήν η κρίση που μαστίζει τη χώρα, εδώ και περίπου δύο χρόνια , κατά τους «επαϊοντες παπαγάλους». Αναρωτιέμαι πως μπορεί ένας απλός άνθρωπος να διαπιστώσει αυτήν την κρίση. Απλά με μία βόλτα στον κοινωνικό περίγυρο είναι αισθητή η παρουσία της; Με άλλα λόγια, ένας αλλοδαπός στον οποίον «δεν έχει περάσει η ψυχολογία της κρίσης» θα τη διαπίστωνε ευκρινώς με τον ερχομό του στην Ελλάδα; Κι αν ναι, πόσο χρονικό διάστημα θα χρειαζόταν γι’ αυτή τη διαπίστωση; Ταυτίζεται η κρίση με τη μείωση της αγοραστικής δύναμης του κόσμου ή όχι; Δηλαδή, αν υπήρχε αγοραστική δύναμη, οικονομική ευμάρεια, θα ήμασταν εντάξει, ως κράτος και ως λαός; Τελικά, η κρίση είναι παγκόσμια ή τοπική;
Όλες αυτές οι ανωτέρω ερωτήσεις και προβληματισμοί φαίνονται πολύ κοινότυπες τα τελευταία δύο χρόνια. Η εκστόμισή τους από πολλούς έχει γίνει μία κατάσταση ρουτίνας, ενώ όσοι δεν τις εκστομίζουν, σίγουρα τις σκέφτονται. Στ’ αλήθεια, προσωπικά, στο συγκεκριμένο δοκίμιο σκέφτηκα να διαπραγματευτώ ένα άλλο θέμα. Σκέφτηκα να γράψω για τους φορείς της κρίσης και να ακολουθήσω ένα κάπως επιθετικό ύφος, δεικνύοντας αυτούς και φυσικά κατακεραυνώνοντάς τους. Ωστόσο, πριν αρχίσω τη διαπραγμάτευση του θέματος, λαμβάνοντας κάποια εξωτερικά ερεθίσματα από κάποια γεγονότα, προτίμησα να κάνω στον εαυτό μου μία «αυτοκριτική ερώτηση»: «εντάξει, οι φορείς της κρίσης είναι οι τάδε, εσύ τι κάνεις για να αντισταθείς στα σχέδιά τους»; Αλήθεια, όλοι εμείς τι κάνουμε; Πώς αντιδράμε;
Πολλοί παρομοίασαν την περίπτωσή μας με την περίπτωση της Αργεντινής και μάλιστα φρόντισαν να προδικάσουν το τέλος των ηγητόρων μας παραλληλίζοντάς το με το αντίστοιχο τέλος αυτών της Αργεντινής. Μάλλον, όμως, μου φαίνεται πως όλα αυτά είναι «για εσωτερική επαναστατική κατανάλωση». Και τούτο, διότι όσοι έσπευσαν να κάνουν τον ανωτέρω παραλληλισμό, μάλλον απέκρυψαν, τεχνηέντως, μία ουσιώδη διαφορά, μεταξύ των δύο λαών. Εμείς οι Έλληνες σε αντίθεση με τους Αργεντινούς, είμαστε «εξελιγμένοι», «εκσυγχρονιστές», είμαστε «Ευρωπαίοι». «Ο υλιστικός εκσυγχρονισμός» πολλαπλασιάζεται μέσα μας, όπως η μετάσταση στην περίπτωση του καρκίνου, «χτίζοντας», βαθμηδόν, πολλά δεινά στη ζωή μας με τελευταίο τη συγκεκριμένη κρίση! Ποια είναι, όμως, τα δομικά χαρακτηριστικά αυτού του υλιστικού εκσυγχρονισμού;
Πρωτίστως, ξεχάσαμε το Θεό, Αυτόν που επικαλείται όποιος έχει ανάγκη! Και τούτο, διότι εμείς είμαστε «αυτάρκεις και προοδευτικοί»! Κλειστήκαμε σε «πόλεις-χαβούζες», «απέραντα τσιμεντένια χαλιά» και κει μέσα νομίζουμε ότι ρυθμίζουμε τη ζωή μας μόνοι μας. Πόσοι, αλήθεια, από μας έχουν πατήσει χώμα τον τελευταίο καιρό; Πόσοι έχουν δει ανοιχτό ορίζοντα; Μα, βέβαια, τον βλέπουμε στα lifestyle χιονοδρομικά το χειμώνα και στις πολυσύχναστες παραλίες το καλοκαίρι. Ξεχάσαμε, πρωτίστως, ότι η ζωή έχει ένα τέλος, υπάρχει κι ο θάνατος. Κάποτε, εκεί που συζητούσα με κάποιες γνωστές για ορισμένα διφορούμενα ζητήματα, κι ενώ είχαμε κουραστεί από την αναλυτική συζήτηση, τις λέω, εν κατακλείδι: «σίγουρος είναι μόνο ο θάνατος»! Αμέσως, οι γνωστές μου κατσούφιασαν κι άρχισαν να «φτύνουν στον κόρφο τους»! Αυτή είναι η κατάντια μας, να νομίζουμε πως αποφεύγουμε και πως δεν γνωρίζουμε τη μόνη πανανθρώπινη αλήθεια, το θάνατο! Εξάλλου, και που ζούμε τι καταλάβαμε; Γεμάτη εξαρτήσεις είμαστε όλοι μας και θα είμαστε. Εξαρτημένοι από δύο ή και περισσότερα αυτοκίνητα, εξαρτημένοι από το σεξ και τη σάρκα, την προβολή, τα ρούχα! Πρόσφατα, δύο άλλες γνωστές μου, εν μέσω αυτού του ορυμαγδού που ζει η χώρα μας, χαιρόταν από την επικείμενη επίσκεψή τους σε γνωστό πολυκατάστημα (Ζara) για το λεγόμενο «shopping therapy”. Ξέρω, θα μου πείτε: «και τί να κάνουμε; Να τα βάψουμε μαύρα; να πέσουμε σε κατάθλιψη;» Εντάξει, να μην πέσουμε σε κατάθλιψη, αλλά ούτε και «στη μαύρη τρύπα του τίποτα»! Οι επαναστάσεις γίνονται αναγκαστικά, «με βαριά καρδιά» που λένε, γιατί έτσι πρέπει να γίνει κι όχι «με ψευδεπίγραφες θεραπείες της κατάθλιψης».Και υπό αυτό το πρίσμα τις βλέπω να αργούν πολύ, αν, βέβαια, δεν ξαναγίνουν ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου